มายูริ....อุบ...55555

Moonlit Night
A/N: ตัวละคร สึกิโนะ เป็นของข้าพเจ้า นอกนั้นของอ.คุโบะ
Rate: นิดหน่อยอ่านได้น่า


“ซุยฟงไทโชได้รับบาดเจ็บจากการต่อสู้กับพวกเบาท์ค่ะ ตอนนี้คงนอนพักอยู่ที่หน่วยค่ะ”

ประโยคเดียวที่ได้ยินเกี่ยวกับซุยฟงหลังจาก อิจิโกะจัดการกับคาริยะ จินเรียบร้อย เจ้าหญิงแห่งชิโฮอินขมวดคิ้วเมื่อทวนประโยคที่ได้ยินจากยมทูตประจำหน่วยสี่ บาดเจ็บ ร่างสูงคิด หากจะว่าไปแล้วตั้งแต่จบการต่อสู้ไม่มีใครเห็นหัวหน้าหน่วยสองเลยได้ยินก็แต่คำพูดของหน่วยพยาบาลเท่านั้น แม้กระทั่งตอนผนึกตราล้างโลก แหงนหน้ามองท้องฟ้ายามค่ำคืน รู้อยู่ว่าเป็นยามวิกาลไม่สมควรที่จะเข้าไปเยี่ยมโดยเฉพาะอย่างยิ่งหน่วยสอง บรรดายมทูตประจำหน่วยรวมไปถึงหน่วยองค์รักษ์คงไม่ยินยอมให้เข้าไปโดยง่าย ถึงอย่างนั้นโยรุอิจิก็ใช้ก้าวพริบตา พาตัวเองไปยืนบนกิ่งไม้ใหญ่ด้านในใกล้กับห้องพักส่วนตัวของหัวหน้าหน่วยสอง ดวงตาสีทองมองร่างเล็กของเด็กสาวเดินออกมาจากห้องของซุยฟงและรอจนร่างนั้นเลี้ยวหายตรงสุดทางเดิน โยรุอิจิจึงเคลื่อนตัวอีกครั้งหนึ่ง

ด้วยความรวดเร็วเจ้าของร่างผิวสีน้ำผึ้งก็มาถึงภายในห้องพักส่วนตัวของอดีตองค์รักษ์ประจำตัว สายตากวาดไปรอบห้องรับแขกที่ถูกจัดไว้อย่างเรียบง่ายสะอาดตา มีภาพเขียนพู่กันห้อยประดับอยู่เหนือโคโทโนมะ (A/N บริเวณหนึ่งในห้องแบบญี่ปุ่น ซึ่งมักใช้ประดับแจกัน หรือภาพเขียน) ภายในห้องค่อนข้างมืดจะมีก็แค่แสงจันทร์จากภายนอกส่องผ่านเข้ามา โยรุอิจิสาวเท้าผ่านชุดรับแขกตรงกลางห้องเข้าไปยังห้องอีกด้านที่อยู่หลังบานประตูเลื่อนอันเป็นที่อยู่ห้องนอนของหัวหน้าหน่วยสอง เลื่อนบานประตูเพียงเล็กน้อยสายตามองลอดผ่านช่องว่างนั้น ที่นอนถูกปูไว้อย่างเรียบร้อยที่หน้าโคโทโนมะซึ่งถูกประดับด้วยแจกันดอกไม้ ขาดก็แต่คนป่วยซึ่งเจ้าหญิงแห่งชิโฮอินหวังว่าจะได้เห็นทอดร่างอยู่บนที่นอน คิ้วสวยถูกขมวดมุ่นอีกครั้งเมื่อสิ่งที่มองผ่านช่องว่างเป็นเพียงที่นอนอันว่างเปล่าไม่มีวี่แววว่าเคยมีผู้ใช้งานมันแม้แต่น้อยและอย่างถือวิสาสะโยรุอิจิเลื่อนเปิดประตูเต็มบานก่อนพาร่างของตัวเองเข้าไป
“ข้าไม่คิดว่าจะมีแขกในยามดึกเช่นนี้” เสียงต่ำพูดขึ้นเบาๆ ทำให้แขกยามวิกาลหันไปตามต้นเสียง เพียงเพื่อจะพบร่างเล็กของคนเจ็บในชุดยูกาตะบางเบาสีขาวนั่งพิงขอบประตูบานเลื่อนที่เปิดไว้เต็มบาน เผยให้เห็นสวนญี่ปุ่นและพระจันทร์เต็มดวงยามค่ำคืน ข้างๆ คนเจ็บมีแก้วเหล้าใบเล็กและขวดแบ่งเหล้าสีเดียวกันวางอยู่บนถาดไม้สีเข้ม
“เจ้าควรจะนอนพัก” เสียงขุ่นจากแขกยามวิกาลตอบกลับ
“ข้านอนจนเบื่อแล้วค่ะ โยรุอิจิซะมะ ว่าแต่แขกยามวิกาลท่านมีธุระอะไรกับข้ากัน” แก้วเหล้าใบเล็กถูกยกขึ้นจรดริมฝีปากก่อนของเหลวในนั้นจะถูกกลืนหายไปจนหมด
“แต่เจ้าบาดเจ็บอยู่ยังไงก็ควรนอนพัก ไม่ใช่มานั่งดื่มแบบนี้”
หัวหน้าหน่วยสองหัวเราะเบาๆ ในลำคอ ก่อนเทสาเกลงในแก้วใบเล็กอีกครั้ง
“พระจันทร์คืนนี้สวยเกินกว่าจะนอนมองเฉยๆ อุตส่าห์ได้สาเกชั้นดีจากมัตสึโมโตะมาทั้งที” อีกครั้งที่ของเหลวใสบริสุทธิ์ถูกกลืนหายไปในลำคอของอดีตหน่วยองค์รักษ์
ดวงตาสีทองสดใสจ้องมองอากัปกริยาซ้ำๆ นั้น ก่อนเอ่ยถามเสียงเบา
“แขนซ้ายของเจ้า ขยับไม่ได้ใช่มั้ย ซุยฟง”
คนถูกถามรินสาเกลงแก้วด้วยอาการสงบ พูดเสียงเรียบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ค่ะ ผลข้างเคียงจากการใช้ซึซึเมะบาจิแทงเข้าที่แขน เพื่อกำจัดพิษของเจ้าบ้านั่น”
เจ้าหญิงแห่งชิโฮอินขยับเข้าไปใกล้ร่างเล็กที่นั่งพิงขอบประตู ก่อนทรุดตัวลงนั่งข้างๆ เพราะภายในห้องมีเพียงแสงจันทร์จากภายนอกเป็นตัวนำความสว่างเพียงอย่างเดียว จากจุดที่โยรุอิจิยืนอยู่เดิมจึงไม่สามารถเห็นเจ้าของห้องได้อย่างเต็มตา เมื่อมาอยู่ใกล้จึงได้เห็นใบหน้าเจือสีแดงจางๆ จากฤทธิ์น้ำเมาที่อยู่ในมืออีกฝ่าย กับเรือนผมที่เปียกชื้นและกลิ่นหอมอ่อนๆ จากผิวกายของซุยฟง
อา...คงเพิ่งอาบน้ำเสร็จ โยรุอิจินึกในใจ
“ขอข้าดูหน่อย” เหมือนเป็นการบอกให้รู้มากกว่าขออนุญาต มือเรียวสีน้ำผึ้งคว้าเอาแขนบอบบางของอีกฝ่ายดึงเข้ามาใกล้ตัว ก่อนเลิกแขนเสื้อยูกาตะขึ้นดู รู้สึกใจหายอยู่เหมือนกันเมื่อได้ยินเสียงติดขัดในลำคออันเกิดจากความเจ็บ รอยแดงช้ำปรากฏเป็นวงใหญ่บนแขนขาวซีดของอีกฝ่าย
“เจ้าแทบจะขยับแขนไม่ได้เลยนี่” และนี่เป็นคำอธิบายชั้นดีว่าทำไมถึงไม่มีใครเห็นหัวหน้าหน่วยสองเลยแม้กระทั่งการปิดผนึกตราล้างโลก

เหมือนเดิมเพียงแค่หัวเราะเบาๆ ในลำคอ

“แค่อาทิตย์เดียวก็หายเป็นปกติแล้วค่ะ” มือเรียวหยิบขวดแบ่งเหล้าขึ้นมาเหวี่ยงไปมาน้อยๆ ก่อนขมวดคิ้วและพยายามยันตัวเองขึ้นยืน แต่ด้วยฤทธิ์แอลกอฮอลและอาการบาดเจ็บจึงทำให้ซวนเซจวนเจียนจะล้ม อีกฝ่ายรีบเข้าประคองแต่ช้าไปเพียงก้าว จังหวะเดียวกันกับเงาดำที่รุดเข้ามายืนตรงชาน และจับร่างบางได้ทันท่วงที เห็นหน้าชัดๆ โยรุอิจิจึงรู้ว่าเป็นเด็กสาวคนเดียวกันกับที่เธอเห็นว่าเดินออกจากห้องนี้ก่อนหน้า มองเผินๆ เหมือนเห็นซุยฟงในวันวานเมื่อร้อยปีก่อนหน้า
“ซุยฟงซะมะ” เสียงนั้นเบาเหมือนกระซิบ
“อา...ขอบใจ สึกิโนะ”
“จะไปไหนหรือคะ ซุยฟงซะมะ” เด็กสาวยังคงประคองหัวหน้าหน่วยด้วยความเป็นห่วง โดยมีสายตาของโยรุอิจิจับจ้องอย่างไม่ห่าง
“อยากได้นี่เพิ่มอีกหน่อย ก็เลยจะไปเอา” ซุยฟงพยักเพยิดไปที่ขวดแบ่งเหล้า
“ท่านควรนอนพัก” สีหน้ากังวลปรากฏบนใบหน้าเด็กสาว
“พระจันทร์คืนนี้สวยเกินกว่าจะหลับลง เจ้าว่ามั้ยล่ะ?” หันไปยิ้มน้อยๆ ให้เด็กสาวที่หน้าแดงซ่าน
“ขะ—ข้าจะไปเอามาให้ค่ะ”
“อ้อ...ช่วยเอาแก้วมาอีกใบด้วยนะ”
“อย่าลำบากเลย ข้าไม่ดื่ม” เสียงปฏิเสธอย่างเฉียบขาดดังมาจากโยรุอิจิ
“อา...นั่นสินะ โยรุอิจิซะมะ ข้าลืมไป” หัวหน้าหน่วยสองก้มหัวเป็นเชิงขอโทษต่อเจ้าหญิงแห่งชิโฮอินซึ่งตอนนี้หน้าตึงกับประโยคของอดีตองค์รักษ์ประจำตัว ก่อนหันไปสำทับผู้ใต้บังคับบัญชาว่า
“อย่างที่ได้ยินนั่นแหละ สึกิโนะ” เพียงชั่วอึดใจสึกิโนะก็กลับมาพร้อมขวดในมือ เด็กสาวยังคงคุกเข่ารอรับคำสั่งจาก ซุยฟงซะมะ
“ขอบใจมากสึกิโนะ เจ้าไปพักผ่อนได้แล้วล่ะ วันนี้เดือดร้อนเจ้าหลายเรื่อง”
“แต่...” เด็กสาวเหลือบตามองแขกยามวิกาล
“ไม่เป็นไร ไปเถอะ”
ก้มศีรษะด้วยความเคารพ ก่อนสึกิโนะจะหายไปอย่างรวดเร็ว

โยรุอิจิทวนประโยค วันนี้เดือนร้อนเจ้าหลายเรื่อง พลางมองไปที่ที่นอน และย้อนกลับมามองปอยผมที่เปียกชื้นของหัวหน้าหน่วยสองที่ยังคงละเลียดกับรสชาติของสาเกที่ได้มา
“เด็กนั่นคอยดูแลเจ้างั้นหรือ?” บอกไม่ถูกว่าทำไมถึงยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูด
“ค่ะ ไม่ได้สึกิโนะคอยช่วย คงลำบากอยู่เหมือนกัน”
“โฮ่ ดูเจ้าสนิทกับนางมากเลยนะ” นึกย้อนไปถึงคำหยอกเรื่องพระจันทร์ที่ซุยฟงเย้าเด็กสาวเล่น
“ข้าไม่มีเหตุผลที่ต้องปฏิเสธน้ำใจนางนี่” คำตอบของหัวหน้าหน่วยสองส่งผลให้เจ้าหญิงแห่งชิโฮอินหงุดหงิด และยิ่งขุ่นมัวมากขึ้นอีกเมื่อคู่สนทนาเทสาเกลงในแก้วด้วยอาการสงบ มือเรียวทว่าแข็งแกร่งยุดมืออีกฝ่ายไว้ พลางสำทับ
“ข้าว่าเจ้าดื่มพอแล้วล่ะ”
“อย่าทำเหมือนกับข้าเป็นเด็กสิคะ โยรุอิจิซะมะ” แต่มือของโยรุอิจิยังคงยึดไว้แน่น คนอ่อนอาวุโสกว่าถอนหายใจเบาๆ
“เหล้านี่รสชาติดีมากเลยนะคะ ท่านอยากจะลองบ้างมั้ยล่ะคะ?” อย่างไม่ไม่คาดคิดใบหน้าของซุยฟงยื่นเข้ามาใกล้จนเกือบชิด ริมฝีปากเฉียดมุมปากอีกฝ่ายเพียงเล็กน้อยสร้างความตกใจแก่เจ้าหญิงแห่งชิโฮอินจนเผลอคลายมือที่กำไว้แน่น หัวหน้าหน่วยร่างเล็กไม่พลาดโอกาสที่จะเทสาเกรสเลิศลงคออย่างช้าๆ
“ข้าชนะ” ยกยิ้มที่มุมปากคล้ายจะเยาะความใสซื่อของอีกฝ่าย เมื่อเห็นใบหน้างามปรากฏเลือดฝาดที่แก้มทั้งสองข้าง

โยรุอิจิมองอากัปกริยานั้นกึ่งโมโหกึ่งอาย ด้วยนึกถึงเรื่องในอดีต กริยาเดียวกับที่ซุยฟงทำกับเธอในตอนนี้ เพียงแต่บทบาทมันกลับกัน ในตอนนั้นเป็นซุยฟงที่ใบหน้าแดงซ่านด้วยความเขินอาย ดวงตาสีทองมองใบหน้าของอีกฝ่ายอีกครั้ง อดยอมรับกับตัวเองไม่ได้ว่าถึงอย่างไรเสน่ห์ของซุยฟงยังคงอยู่อย่างเต็มเปี่ยม และยังคงทำให้เธอใจเต้นเหมือนทุกครั้ง เจ้าหญิงแห่งชิโฮอินยิ้มน้อยๆ กับตัวเอง ก่อนจะเขยิบเข้าไปใกล้อีกฝ่ายอีกครั้งหนึ่ง
“เหล้านั่นน่ะ รสดีมากนักหรือไง” ดึงเอาแก้วเหล้าออกจากมือเล็กอย่างนุ่มนวล จ้องตาสีดำสุกใสที่มองอย่างไม่แน่ใจ ก่อนเอ่ยเบาๆ
“ข้าชักอยากชิมเสียแล้วสิ” มือที่ว่างโน้มคออีกฝ่ายเข้าหาก่อนริมฝีปากอุ่นจะเลาะเล็มลิ้มรสหวานของสาเกที่ติดปลายลิ้นของคนอ่อนอาวุโสกว่าอย่างช้าๆ มือเล็กของหัวหน้าหน่วยถูกยกขึ้นมาวางบนไหล่ของโยรุอิจิพลางลูบไล้อย่างเบามือ

ใบหน้าของเจ้าหญิงแห่งชิโฮอินปรากฏร่องรอยของความเสียดายเมื่อต้องถอนริมฝีปากออกจากอีกฝ่าย แต่กระนั้นก็อดส่งเสียงยั่วเย้าร่างเล็กไม่ได้
“เจ้าพูดถูก เหล้ารสดีอย่างที่ว่าจริงๆ” หัวหน้าหน่วยสองหันหน้าหนีไปอีกทาง โยรุอิจิจ้องหน้าด้านข้างที่แดงระเรื่อซึ่งเธอรู้ว่าไม่ใช่เพราะฤทธิ์แอลกอฮอลอย่างชอบใจ

ซุยฟงหันกลับมา ยกมือขึ้นลูบแก้มอีกฝ่ายอย่างรักใคร่ จ้องลึกไปในดวงตาสีทอง
“ท่านยังไม่ได้ตอบข้าเลย ท่านมาหาข้าในเวลาแบบนี้ทำไม?”
“ข้าเป็นห่วงเจ้า แล้วก็...” โยรุอิจิเว้นเล็กน้อย แขนทั้งสองข้างโอบกระชับเอวของอีกฝ่ายพลางซุกหน้าลงที่ซอกคอของคนถาม “ข้าคิดถึงเจ้า”
“ข้าก็คิดถึงท่าน” เสียงกระซิบแว่วที่ข้างหู
โยรุอิจิโอบประคองร่างเล็กอย่างทะนุถนอมมายังที่นอนที่ถูกเตรียมไว้ ก่อนเคลื่อนกายลงนอนเคียงข้างโดยไม่ยอมคลายวงแขนที่โอบกอดอีกฝ่ายอย่างแสนรักพลางกดจูบลงบนริมฝีปากเบาๆ
“โยรุอิจิซะมะ”
“หืมม์?”
“พรุ่งนี้ถ้าท่านจะไป ช่วยบอกข้าสักคำนะคะ” เสียงนั้นเต็มไปด้วยความเว้าวอนเจือไปด้วยความเจ็บปวดยามเมื่อนึกถึงตอนที่อีกฝ่ายหายไปอย่างไม่บอกกล่าวเมื่อร้อยปีก่อน คำขอที่แฝงด้วยความหลังอันขมขื่นเรียกให้อีกฝ่ายจ้องมองลึกในดวงตาสีดำอย่างมั่นคง เอ่ยเสียงเบาทว่าหนักแน่น
“ข้าจะไม่ทำแบบนั้นกับเจ้าอีกเป็นครั้งที่สอง ข้าสัญญา” หัวหน้าหน่วยสองพึมพำคำสัญญาในลำคอก่อนเบียดกายเข้าหา
“แล้วก็นะซุยฟง” เสียงของเจ้าหญิงแห่งชิโฮอินแฝงความไม่พอใจ “เจ้าคิดว่าข้าจะปล่อยให้คนอื่นมาดูแลเจ้าใกล้ชิดแบบนั้นอีกงั้นเหรอ ไม่มีทางเสียหรอก” คำว่าคนอื่นและใกล้ชิดถูกเน้นเสียงด้วยความหงุดหงิด
หัวหน้าหน่วยร่างเล็กมุ่นคิ้วสวยทวนประโยคด้วยความงุนงง ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ
‘เห็นทีคงต้องให้รางวัลสึกิโนะหน่อยแล้ว’
ปลายนิ้วซีดขาวลากไล้ผิวกายเหนือเนินอกอีกฝ่ายอย่างหยอกเย้า จูบปลายคางมนของโยรุอิจิอย่างเอาใจ และเงยหน้าลิ้มรสจูบที่เจ้าหญิงมอบให้อย่างยินดี ก่อนจะพริ้มตาหลับในอ้อมกอดอุ่นที่คุ้นเคย



อันนี้ไม่ได้แต่งเอง
เครดิต :: เด็กดี ไปแรดจนได้มาอ่านะ

ปล.ต้อนรับการกลับมาน้องกัน

^
^
^

เด้ง

ไมลงคลิปไม่ได้วะ

อุตาย

ไปหาฟิคมาจนได้นะ- -

ลงไม่ได้ไปดูในยูทูปเองล่ะกันนะ

http://www.youtube.com/watch?feature=endscreen&NR=1&v=7RaQUVq9jxU

มีกระทู้บลีชด้วยหรอ เพิ่งเห็น 555 ( ไปอยู่หลุมไหนอ่ะมาฟ๊ะ )


ปล.มาตามคำเชิญจ้า ถ้ามีเวลาจะแวะมาบ่อย ๆ

มาเลยๆ บ้าน Bleach ยินดีต้อนรับ(คลับสู่)

ฟิค BLEACH เมื่อ เบียคุงเปลื่ยนไป ตอนที่ 1

“แควกๆๆๆ~” เสียงสนั่นลั่นหน่วย 1...
เมื่อหลายฮานะเพราะเมื่อหลายชั่วโมงก่อนนั้น ฮานาทาโร่เด็กชายที่ได้ชื่อว่าอินโนเซนต์ที่สุดในบลีชถูกใช้ให้มาขัดลานหน้าหน่วย1ที่ไม่ได้ขัดมาหลายสิบชาติ
แคว่กๆๆๆ~
ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน ฮานะทาโร่ก็ยังคงขัดต่อไป...
“คราบสกปรกที่มันคงฝังลึกมากแฮะ ขัดไม่ออกเลย^O^ ก็นะที่ก็หลายปีแล้วไม่มีใครมาขัด พื้นมันถึงได้มีคราบฝังลึกขนาดนี้ ดีล่ะ อย่างงี้ต้องขัด แควกๆๆๆ” ฮานาทาโร่พูดกับตัวเองเหมือนคนไม่เต็ม-*- และต่อด้วยการขัดต่อไปอย่างไม่ลดละ

...ด้วยเกียรติของยมทูตหน่วย 4 ข้าจะขอขัดจนกว่าพื้นจะสะอาด...

2 ชั่วโมงผ่านไป
“โธ่ เมื่อไรจะสะอาดซักทีละน้าาาา” ฮานะบ่นกับตัวเอง
“ถ้าหากมีน้ำยาถูพื้นดีดีซักขวดก็คงจะดีไม่ใช่น้อย”
“ฮี่ๆๆๆ เจ้ากำลังต้องการของสิ่งนี่อยู่ช่ายม้ายยยย”
เสียงโหยหวนลอยมา หากแต่มันคือ...
“สะ...สวัสดีครับ หัวหน้าคุโรซึจิและท่านรองหัวหน้าเนมุ^O^”
“เมื่อกี้ข้าได้ยินเจ้าบ่นว่าอยากได้น้ำยาถูพื้นใช่มั๊ย”

...หูดีเป็นบ้า....(ฮานะ)

“ครับ^O^”
“อ๊ะนี่!!!~” มายูริส่งขวดน้ำยาถูพื้นให้ฮานะ
“เอ๊ะ จะ จะดีหรอครับ”
“อื้ม ดีซิ ข้าเพิ่งจะทดลองเสร็จ รับประกันว่าดี เพอร์เฟ็ค สะอาดเอี่ยมอ่อง1000% “
“ครับ ขอบคุณครับ^o^”

...ฮี่ๆๆ แกมันก็แค่หนูทดลองยาถูพื้นของข้าก็เท่านั้น...(มายูริ)

มายูริเดินจากไป ตามด้วยเนมุที่โค้งอย่างมีมารยาทก่อนแล้วจึงออกตามไป ทิ้งให้ฮานะทาโร่ยืนเอ๋ออยู่กับขวดน้ำยาถูพื้นรุ่นใหม่จากหน่วย 12
“อืม ใช้เหมือนกันหรือเปล้าเนี่ย-*- อ๊ะนี่ไงฉลาก ไหนลองอ่านดูซิ...”
1. เทราดไปบนพื้น ทิ้งไว้ให้น้ำยาซึมก่อนแล้วจึงล้างออก
2. ถ้าคราบสกปรกมาก ให้เทราดไว้แล้วไปนอนรอที่หน่วยได้เลย พอตื่นแล้วค่อยมาล้างออก
3. หากว่าพื้นนั้นบรมโคตรสกปรก ให้เทราดไว้ พรุ่งนี้ค่อยมาล้างออก

“เอ่อ...คือ สรุปว่าให้ราดทิ้งเอาไว้แล้วมาล้างออกที่หลังใช่มั๊ยเนี่ย”
ฮานะทาโร่ตัดสินใจราดน้ำยานั่นบนบนพื้นหน่วย1ทันที แต่ด้วยที่ว่าน้ำยานั่นผสมกรดไขมันลงไปด้วย จึงทำให้มันแผล็บ คล้ายๆว่าเอาน้ำมันพืชมาเทราดไปซะอย่างงั้น

....มันจะสะอาดแน่หรอTT^TT...

ถึงแม้ว่าพื้นจะสกปรกมาก ถึงแม้ว่าน้ำยาจะมันแผล็บ ถึงแม้ว่ามันจะเสี่ยงต่อการลื่น แต่ฮานะทาโร่ก็...
"เอาละ ไปนอนดีกว่า เดี๋ยวค่อยมาล้างออก^w^”
ฮานะทาโร่ก็ยังคงเชื่อใจมายูริที่ไม่เคยพูดความจริงเลยแม้แต่น้อย แถมยังเห็นฮานะเป็นแค่หนูทดลอง...

*~ฮานะคล้อยหลังไปได้ไม่นาน~*
“หัวหน้าครับ เดินทางมาถึงหน่วย1 นี่มีธุระอะไรหรือเปล่าครับ” เร็นจิที่หอบเอกสารเดินตามเบียคุยะมาติดๆ
“...เดินตามมาเงียบๆเถอะ...”
“คะ ครับ-*-“
เมื่อหัวหน้าผุ้แสนจะเย็นชาของหน่วย6 กล่าวเช่นนั้น ทำให้รองหัวหน้าอย่างเร็นจิต้องเงียบไป...

และเมื่อมาถึงจุดที่ราดน้ำยาไว้

พรืดดดดดดดด!!!!~

โครม!!!!!~
เบียคุยะที่เดินนำหน้ามาก่อนลื่นล้มอย่างไม่เป็นท่า

“หะ...หัวหน้าเป็นอะไรหรือเปล่าครับ!!!~” เร็นจิรีบเข้ามาดูอาการ เพราะเมื่อกี้ที่ล้มหัวของเบียคุยะฟาดที่พื้นอย่างแรง
“อุ๊ย!!~เจ็บจังเลย^o^”>>>>เบียคุยะ
“O_O”>>>>เร็นจิ

...เมื่อกี้เสียงอุทานของหัวหน้าแปลกไปหรือเปล่าเนี่ย!!!~…(เร็นจิ)

“นายเป็นใครน่ะ^w^ เอ๊ะแล้วเค้าเป็นใครนะ อุ๊ยงงจังเย้ยยยย~^O^”
“O_O!!!!!!~”>>>>เร็นจิ

...หัวหน้า...คงไม่ได้มีสมองบางส่วนกระทบกระเทือนหรอกนะครับ...

บุคคลที่แสนจะเย็นชาหายไปไหนเนี่ย แล้วไอ้เสียงแอ๊บๆ+น่ารักๆนี่มันอาร๊ายยย!!!~
…เบียคุยะเปลี่ยนไป!!!!!~….


TBC…