The Beginning < Kyungsoo > " คนนั้นใช่ไหมโดคยองซูน่ะ "
" ที่เค้าว่ากันว่าเป็นเด็กอุปการะบ้านจงอินน่ะหรอ.. "
" น่าจะใช่นะ ตาโต ตัวเล็กเเบบนี้น่ะ "
" เเซดๆๆๆๆๆ "
เสียงผู้หญิงหลายคนกำลังจับกลุ่มกันพูดถึงผู้ที่เป็นหัวข้อการสนทนาที่ทุกๆคนต่างให้ความสนใจในตอนนี้
โดคยองซู ผมเอง....โดคยองซูชั้นปีสามที่ครอบครัวของคิมจงอินให้การอุปการะเนื่องจากเหตุการณ์อันน่ากลัวที่เกิดขึ้นในชีวิตผมตั้งเเต่เมื่อเดือนก่อน ครอบครัวของคิมจงอินเลยรับอุปการะผมในฐานะลูกชายอีกคนหนึ่งของตระกูลคิม ผมย้ายมาเรียนที่นี่ได้เกือบๆเดือนนึงเเล้ว โดยอำนาจผู้สนับสนุนงานวิจัยอันดับหนึ่งของมหาลัยที่ได้มาจากตระกูลคิมทำให้ผมเข้าเรียนที่นี่ได้โดยง่าย ใครๆก็รู้ว่ามหาลัยเอกชนเเห่งนี้จะย้านเข้ามาโดยพลการในกลางเทอมเเบบนี้ไม่ได้ เพราะที่นี่เป็นมหาลัยเอกชนที่คัดสรรค์นักเรียนอย่าดีก่อนเข้ามาทุกคน ประกอบกับผมสามารถเข้าใจอะไรได้ไวอยู่เเล้วจึงไม่เกิดปัญหาอะไรมากมายในการเรียนของผม
....เฮ้อ....
ตอนนี้เป็นเวลาห้าโมงเย็นเเล้ว ผมกำลังยืนรอรถเมล์กลับบ้านที่หน้ามหาลัยกันกับเพื่อนของผมอีกสองคน ทั้งๆที่คุณเเม่ ( ของจงอิน ) บอกให้ผมไปมหาลัยพร้อมกับจงอินเเล้วกลับด้วยกันในตอนเย็น เเต่เพราะจงอินต้องไปรับเเฟนเขาเพื่อไปมหาลัยด้วยกัน ผมจึงปฎิเสธท่านไป เเต่ท่านก็ยังบอกให้ผมไปมหาลัยกับคนขับรถของที่บ้านเเทนเเต่ผมก็ปฎิเสธท่านไปอีกเพราะผมอยากใช้ชีวิตเเบบเรียบในเเบบของผม จนกว่าผมจะทำใจกับเหตุการณ์เมื่อเดือนก่อนได้ ท่านเลยตามใจ มันดูเหมือนผมกำลังปิดกั้นตัวเองออกจากกลุ่มคนหวังดีก็จริง เเต่ความจริงเเล้วมันไม่ใช่เลยเพราะผมไม่ชินมากกว่้ากับการที่นั่งเฉยเเล้วมีคนทำให้ทุกอย่างเเบบนี้
" ฉันไปก่อนนะคยองซู " เเบคฮยอนหันมาบอกพร้อมกับโบกมือเรียวที่ใครๆพากันอิจฉาให้ผม
" กลับบ้านดีๆนะเเบคฮยอน "
เเบคฮยอนเพื่อนผมเอง เขาเป็นคนตัวเล็กๆพอๆกับผมแต่เขากล้ากว่าผมเเถมมีนิสัยไม่ยอมคนเเบบพวกหัวรั้นอีกด้วย เขามักโกรธเสมอเวลาที่มีใครมาทำอะไรผมหรือคนรอบข้างที่เขารัก เเบคฮยอนเคยบอกว่าเพราะเรามีกันเเค่สองคนถ้าไม่มีคนเเบบเขาก็อาจไม่มีเราก็ได้
" กลับมาเเล้วครับ "
" กลับมาเเล้วหรอคยองซู เหนื่อยไหม? เอาของไปเก็บก่อนเถอะเเล้วลงมาทานของว่างนะ " คุณเเม่ ( ของจงอิน ) เอ่ยขึ้นพร้อมกับส่งยิ้มมาให้ ผมยิ้มตอบกลับไปนิดเเล้วเดินขึ้นไปข้องบนเพื่อเก็บของ ตั้งเเต่ผมเข้ามาที่นี่คุณเเม่มักพูดเสมอว่าผมเป็นเด็กดี ผิดกลับจงอินที่มัวเถลไถลไม่ยอมกลับบ้าน ถ้าจงอินมาได้ยินเรื่องนี้เค้าคงโกรธจนควันออกหูเเน่...เพราะตั้งเเต่ที่ผมย้ายมาจงอินมันเเผ่รังสีบางอย่างออกมาจนผมรู้สึกได้ เหมือนเค้าจะไม่ชอบผม เเละนั่นเป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่ผมไม่อยากไปหรือกลับมหาลัยพร้อมกับเขา ผมกับจงอินเคยคุยกันนับครั้งได้เลยล่ะมั๊ง ถึงเเม้ว่าเราจะอยู่บ้านเดียวกันเเล้วก้อไม่ได้หมายความว่าเราจะเจอกันทุกวันนี้....คุณเเม่บอกว่้าส่วนใหญ่จงอินจะอยู่กับเเฟนเขามากกว่าเพราะจงอินเป็นคนติดเเฟน ผมเคยเห็นเเฟนของจงอินอยู่ซักครั้งสองครั้ง จงอินเคยพามาทานอาหารเช้าที่บ้านก่อนไปมหาลัยน่ะ เเฟนของจงอินน่ารักมาก ผิวขาวๆ ดวงตาสดใสเป็นประกายเเล้วยังยิ้มง่ายอีก ผิดกับจงอินเวลาอยู่กับเเฟนเเล้วทำหน้านิ่งเหมือนโดนเเช่เเข็ง
" เข้ามาอยู่ไม่ทันไรก็หลายเป็นลูกรักซ่ะเเล้วหรอ อ้อนเก่งซะจริงนะ.... " คิมจงอินเอ่ยทันทีที่ผมเปิดประตูห้องออกมา เขาคงจะดักรอหาเรื่องผมอยู่ซินะ คงอึดอัดหน้าดูที่มีผมอยู่ร่วมบ้านอยู่เเบบนี้ ผมกลับไม่ตอบเเต่กลับเดินผ่านเขาโดยไม่ใส่ใจอะไรนัก
" ที่ฉันพูดมันคงเบาไปซินะ....นายถึงไม่ได้ยิน...ว่าไง "
" ....."
" อ้อนวิธีไหนหรอพ่อเเม่ฉันถึงรักเเละเป็นห่วงนายขนาดนี้น่ะ "
" หลีกไปเถอะ....ถ้านายจะมาถามคำถามไร้สาระอย่างนี้ "
" คยองซู... "
" เลิกทำตัวเป็นเด็กมีปัญหาซักทีคิมจงอินฉันอยู่ของฉันดีๆอย่ามาหาเรื่องเลยดีกว่า "
" งั้นนายก็เลิกเสเเสร้งซักทีสิ...ไม่รู้สึกละอายบ้างหรือไงที่วันๆได้เเต่ตีหน้าซื่อๆใส่คนอื่นน่ะ "
" นี่คิมจงอิน... " ไม่ทันได้พูดอะไรเค้าก็เดินกลับลงบรรไดชั้นล่างไปเเล้ว ไม่น่าเชื่อจริงๆว่าเขาจะทำนิสัยเเบบนี้ในบ้าน นิสัยไม่ดีเลยผู้ชายคนนี้
" คยองซูจ๊ะ มะรืนนี้พ่อกับเเม่จะไปสิงคโปร์นะ "
" ฮะ...กลับวันไหนหรือครับ "
" ยังไม่เเน่ใจเลย เเต่คงอีกนานเเหละเพราะพ่อมีโปรเจ็กทางการตลาดใหม่น่ะ "
" อ่อ เข้าใจเเล้วครับ.. "
" จงอิน ... เเม่ไม่อยู่ดูเเลคยองซูเค้าด้วยนะ "
" ครับ "
" ห้ามรังเเกคยองซูเด็ดขาด "
" ครับ ผมจะไปทำอะไรลูกชายสุดที่รักเเม่ได้ล่ะ สั่งซ่ะ.... "
" ดีเเล้ว ทำตัวดีๆล่ะ "
" เพื่อความสบายใจของเเม่ คยองซูไปมหาลัยกับจงอินได้ไหมจ๊ะ ถือว่าเเม่ขอร้อง จงอินดูเเลคยองซูได้อยู่เเล้ว "
" อา...เอางั้นก็ได้ครับ...เดินทางปลอดภัยนะครับ "
...เฮ้อ...
..จากนี้ชีวิตผมจะเป็นอย่างไรนะ...
cr. >>คลิ๊ก<<
เข้าได้ทุกคน 
ตั้งกระทู้ใหม่ 
หน้าสมาชิก
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก