นานมาแล้ว เกิดเหตุร้ายขณะที่ฉันอยู่กับน้องสาว . . . สิ่งนั้นพรากชีวิตเราคนหนึ่งไป

ไม่มีอะไรเหมือนเดิมอีกเลย เราเคยอยู่ด้วยกันตลอดเวลา เคยสำคัญที่สุดสำหรับอีกฝ่ายเสมอ . . . ความตายมาพรากสิ่งนั้นไปแล้ว

ใครบางคนเคยพูดว่า เวลาจะช่วยเยียวยาทุกอย่าง . . . แต่คงไม่ใช่กับฉัน

ไม่ว่าจะนานเท่าไหร่ การตายครั้งนั้นก็ไม่เคยเก่าลงเลย ความเจ็บปวดยังคงสดใหม่

ราวกับเป็นการพลัดพรากที่ไม่มีจุดสิ้นสุด ราวกับทุกสิ่งของฉันถูกหยุดไว้ที่ตรงนี้

ฉันอยากได้วันเก่า ๆ คืนมา ฉันอยากให้น้องสาวของฉันมานั่งเป็นเพื่อนอยู่ตรงนี้เหมือนวันวาน . . . ขออีกแค่สักนาที

นานมาแล้ว เกิดเหตุร้ายขณะที่ฉันอยู่กับน้องสาว . . . สิ่งนั้นพรากชีวิตของฉันไป

ไม่มีอะไรเหมือนเดิมอีกเลย เราเคยอยู่ด้วยกันตลอดเวลา ฉันเคยสำคัญที่สุดสำหรับน้องสาวเสมอ . . . ความตายมาพรากสิ่งนั้นไปแล้ว

ใครบางคนเคยพูดว่า เวลาจะช่วยเยียวยาทุกอย่าง . . . มันใช้ได้ผลกับเธอ

ยิ่งนานวันเท่าไหร่ ความตายของฉันก็เก่าลงทุกที ความเจ็บปวดของเธอต่อการตายของฉันเลือนรางลงทุกวัน

เพราะมันเป็นเพียงแค่จุดหนึ่งในชีวิตที่เธอที่เธอต้องก้าวผ่าน ทุกสิ่งของเธอไม่ได้หยุดอยู่ตรงนี้เหมือนฉัน

ฉันอยากได้วันเก่า ๆ คืนมา ฉันอยากให้น้องสาวของฉันมานั่งเป็นเพื่อนอยู่ตรงนี้ ตรงหลุมศพแห่งนี้เหมือนวันวาน

. . . ขออีกแค่สักนาทีเดียวก็พอ . . .

เมื่อนานแสนนานมาแล้ว

มีเด็กสาวคนหนึ่งอาศัยอยู่แถบชนบทชานเมืองหลวง

วัยเด็กของเธอพรั่งพร้อมทุกอย่าง ทั้งครอบครัว ที่อยู่อาศัย เงินทองของใช้

มีบ้านกว้างขวาง ทุ่งหญ้าและต้นไม้ใหญ่ และเด็กสาวที่เปี่ยมไปด้วยความสุข



สาวน้อยใช้ชีวิตในแต่ละวันอย่างมีความสุข ทั้ง พ่อ แม่ และตัวเด็กสาวเอง

เธอมีความสุขขนาดที่คิดว่าอาจจะขาดใจตายได้เพราะมีความสุขมากจนเกินไป

เด็กสาวสนิทกับพ่อมาก และมักจะไปขลุกอยู่ในห้องทำงานกับพ่อของเธอเสมอ

ที่นั่นเป็นทั้งห้องสมุดและห้องทำงาน เธอมักจะจ้องมองดูพ่อของเธอทำงาน

และรบเร้าให้พ่ออ่านนิทานให้ฟัง แม้ว่าพ่อจะอ่านให้ฟังได้แค่บางครั้งเท่านั้น

เพราะพ่อของเธองานยุ่งมาก แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็มีความสุข

เพราะสิ่งล้ำค่าได้อยู่ตรงหน้าของเธอแล้ว สิ่งล้ำค่าที่เธอหวงแหน

และเธอตั้งใจจะรักษามันเอาไว้อย่างดีที่สุด



...แต่แล้ววันนึงสิ่งที่เธอไม่เคยคาดคิดมาก่อนก็มาถึง

บ้านของเด็กสาวล้มละลาย ถูกยึดทรัพย์และเป็นหนี้มหาศาล

ความตึงเครียดเข้าครอบงำทั้งครอบครัว

พ่อเอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้องทำงาน ไม่แม้แต่จะออกมากินข้าวหรืออาบน้ำ

เคาะประตูก็ไม่มีเสียงตอบใดๆ

ไม่มีเสียงขานรับ



แต่แล้ว...



ปัง!



เสียงหนึ่งดังขึ้นอย่างกระทันหัน

เสียงที่คับคล้ายกับเสียงของปืน!

เด็กสาวสบตากับมารดาโดยอัตโนมัติ และมองไปที่ห้องทำงานของพ่อ

ซึ่งเป็นที่มาของเสียงอย่างหวาดหวั่น และวิ่งไปหาต้นเหตุของเสียงดังลั่นนั้นทันที

เด็กสาวหัวใจสั่นรัว ขออย่าให้เป็นอย่างที่คิดเลย ขออย่าให้เป็นอย่างนั้น...

แต่คำภาวนาของเธอกลับไม่เป็นจริง



ผ่างงง



เมื่อเปิดประตูเข้าไป ภาพที่อยู่เบื้องหน้า

เหมือนกับโลกของเธอหยุดหมุน หัวใจของเด็กสาวเหมือนจะหยุดเต้น

หายใจติดขัดเป็นห้วงๆ เป็นไปไม่ได้ พ่อไม่มีทาง ไม่มีทาง...

มันต้องเป็นแค่ความฝัน แต่กระนั้นมันก็ยังคงเป็นความจริง

พ่ออยู่ในสภาพที่เปื้อนเลือด นั่งอยู่ที่เก้าอี้โต๊ะทำงาน ปืนหล่นอยู่ที่พื้น

แขนขวาตกห้อย คอเอียงพับ และกองเลือดนองพื้นห้อง



ไม่จริง พ่อยังมีชีวิตอยู่ พ่อยังไม่ตาย พ่อไม่ทำหรอก เป็นไปไม่ได้

แต่ถึงอย่างนั้นรูที่ขมับขวามันคืออะไรกันเล่า เด็กสาวช็อคจนพูดอะไรไม่ออก

มือและเท้าชาไปหมด ส่วนแม่ของเด็กสาว วิ่งโผเข้าหาสามี

กอดร่างไร้ชีวิตนั้นไว้แล้วพูดด้วยเสียงแหลมสูงที่ขาดเป็นห้วงๆ

"ทำไมคุณถึงทำแบบนี้ แล้วฉันกับลูกจะ..จะ ..จะอยู่ยังไง จะอยู่ได้ยังไง!"



น้ำตามากมายพรั่งพรูออกมาจากตาของแม่และเด็กสาวไม่ขาดสาย

เสียงกรีดร้องราวกับจะขาดใจของแม่ และสภาพศพของพ่อที่อยู่ตรงหน้าเด็กสาว

นี่คือภาพที่อยู่ตรงหน้าของเธอ ราวกับเธอสูญเสียโลกของเธอไป จากเธอไปตลอดกาล

แล้วแม่ของเด็กสาวก็กลายเป็นบ้าจากความผิดหวังอย่างรุนแรง

และจิตใจที่ปฏิเสธจะยอมรับความจริงอันโหดร้าย อาจจะเป็นเพราะต้องสูญเสียคนที่รักไป

อาจจะเป็นเพราะเธอรักเขามาก หรืออาจจะเป็นเพราะอะไรก็ตาม

สุดท้ายแล้วพ่อได้ก็จากโลกนี้ไป จากเด็กสาวไป...



ไม่นานหลังจากที่เด็กสาวต้องสูญเสียพ่อ

แม่ที่อยู่โรงพยาบาลบ้าก็เสียชีวิตตามพ่อไปเนื่องจากตรอมใจในเวลาต่อมา

เหลือไว้แต่เพียงเด็กสาวกับความเจ็บปวดที่เธอต้องแบกรับเอาไว้



วันเวลาผ่านไป

เด็กสาวถูกอุปการะเลี้ยงดูจากครอบครัวที่มีฐานะ

จากเด็กสาวเติบโตกลายเป็นหญิงสาว ครอบครัวใหม่ของเธอดีกับเธอมาก

แต่กระนั้นพวกเขาก็ไม่ใช่ครอบครัวที่แท้จริง

แม้หญิงสาวจะสร้างกำแพงหนาเพื่อให้ตัวเองเข้มแข็ง

ปิดบังความกลัวที่ยังคงฝังลึกอยู่ในหัวใจ

แต่อดีตก็ยังคงตามหลอกหลอนเธออยู่เรื่อยมา หญิงสาวคิดถึงบ้านเเก่า

คิดถึงพ่อ คิดถึงแม่ คิดถึงความสุข แต่เธอไม่กล้ากลับไปเยี่ยมบ้านเกิด

ไม่กล้ากลับไปเยี่ยมทุกๆอย่างที่เธอเคยรัก พ่อ.. แม่.. และบ้านแสนสุข..

ไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยถึงด้วยซ้ำไป



เมื่อหญิงสาวเรียนจบ ด้วยวัยและวุฒิภาวะที่เพิ่มขึ้น

ด้วยจิตใจและปณิธานที่เข้มแข็งขึ้นมาก เมื่อเธอพร้อมที่จะยอมรับความจริง

เธอได้ตัดสินใจกลับไปที่นั่นอีกครั้งหนึ่ง ถึงเวลาแล้วล่ะ หญิงสาวคิด

ที่จะไปเผชิญหน้ากับความเป็นจริงที่ว่าเธอต้องสูญเสียอะไรไปบ้าง

เพื่อที่จะได้ก้าวผ่านมันไปได้อย่างสมบูรณ์

และจะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ที่แท้จริง



ที่นี่

คือสถานที่ที่หญิงสาวเคยเรียกว่าบ้าน บ้านที่เธอคิดถึง

แต่ทุกอย่างเปลี่ยนไป ภาพตรงหน้าสะท้อนให้เห็นว่าเธอต้องเสียอะไรไปบ้างอย่างชัดเจน

มันช่างเจ็บปวดและทรมาณ แต่ก็ทำให้เธอเข้มแข็งขึ้นเช่นกัน

มันเป็นแค่อดีตที่เธอต้องข้ามผ่านไป และต้องผ่านไปให้ได้

การมาเยือนของเธอครั้งนี้จะเป็นการมาครั้งสุดท้าย

แล้วเธอจะจากที่นี่ไป ทิ้งมันไว้เบื้องหลัง และไม่หวนกลับมาที่นี่อีกเลย

และหลังจากผ่านวันนี้ไป เธอจะออกเดินทาง จะไปต่อไป ไปสู่หนทางที่เป็นของเธอจริงๆ

ถึงเวลาที่หญิงสาวต้องยอมรับความจริงที่เธอควรจะยอมรับมาตั้งนานแล้วเสียที



ทุกอย่างในบ้านเกือบจะเหมือนเดิมเมื่อตอนที่หญิงสาวได้เห็นครั้งสุดท้าย

เพียงแต่มันแตกต่าง ไม่ว่าจะฝุ่นหนาเตอะ หรือทุกสิ่งทุกอย่างในบ้านล้วนเก่าปอนและผุพัง

หญิงสาวนั่งทบทวนความทรงจำเก่าๆเมื่อครั้งที่เธอยังเป็นเพียงแค่เด็กสาวธรรมดาๆ

ที่รู้จักแต่เสียงหัวเราะ ซึมซับความทรงจำเข้าไปในหัวใจครั้งสุดท้าย และเนิ่นนาน

ไม่รู้เวลาผ่านไปเท่าไหร่แล้ว เธอคิดถึงเมื่อครั้งที่แม่ลองทำอาหารสูตรใหม่

ที่รสชาติออกมาแย่ที่สุดเท่าที่เคยกินมา

แต่พ่อของเธอกลับยิ้มและทานมันเข้าไปอย่างเต็มอกเต็มใจ

แล้วบอกกับภรรยาของเขาว่า "อร่อยมากเลยจ้ะที่รัก"

หรือตอนที่พ่อของเธอเล่านิทานเรื่องโปรดให้เด็กสาวฟัง

แม้เธอจะฟังมาแล้วหลายครั้งก็ตามแต่เธอก็หัวเราะร่าอย่างชอบอกชอบใจภายในห้องทำงานของบิดา

หรือตอนที่ไปปูเสื่อปิคนิคกันที่ใต้ต้นไม้ใหญ่บริเวณบ้าน แซนวิชเลิศรสที่ทำอย่างสุดฝีมือของมารดา

ทุ่งหญ้าพริ้วไหวตามสายลม และอากาศร่มรื่นเย็นสบาย

มีเสียงหัวเราะอย่างมีความสุขดังก้องไม่ขาดสาย

หรือตอนที่พ่อกับแม่กล่อมเธอเข้านอนด้วยเพลงที่เพราะที่สุด

ในบ้านที่เธอรักมากที่สุด...



หญิงสาวยิ้มน้อยๆพร้อมกับน้ำตาเอ่อคลอให้กับความทรงจำที่เธอหวนคิดถึง

แต่ถึงอย่างนั้นน้ำตาก็ไม่ได้ไหลออกมา กาลเวลาทำให้เธอเข้มแข็งขึ้นมากทีเดียว

มันรู้สึกเศร้าแต่ก็เป็นสุข เธอกล่าวอำลาสถานที่ที่เธอเคยรักเป็นครั้งสุดท้าย

กล่าวอำลาความทรงจำที่ทั้งแสนเศร้าและแสนสุข


ท้องฟ้าเริ่มมืดลง ดวงอาทิตย์คล้อยต่ำ ทอแสงสีส้มทั่วท้องฟ้า

เมื่อเธอได้เห็นทุกอย่างจนอิ่มแล้ว เธอก็หันหลังให้กับบ้านหลังนี้

ยิ้มให้กับความทรงจำเป็นครั้งสุดท้าย

และเดินจากไปตลอดกาล



แล้วชีวิตของเธอก็ได้เริ่มต้นในที่สุด...