@Riviera’s Flower
กริ๊ง...
ร่างเพรียวผอมสูงของหญิงสาวเจ้าของเส้นผมนุ่มลื่นราวกับไหมพรมสีแพลทตินั่มบลอนด์ ผมตรงของเธอยาวถึงกลางหลัง เธอมีดวงตาสีฟ้าใสราวกับสีของท้องฟ้า... ริมฝีปากนุ่มเคลือบสีชมพูนู้ดของเธอเป็นริมฝีปากที่ชายทั่วไปปรารถนา แต่เธอระวังตัวมากพอไม่ให้ริมฝีปากของเธอไปแตะกับริมฝีปากของคนอื่นน่ะนะ (:
รองเท้าสานสีน้ำตาลอ่อนของเธอกำลังทำหน้าที่ของมันพาเธอเดินไปเปิดประตูเพื่อต้อนรับลูกค้าของเธอ
“รับอะไรดีคะ” ริมฝีปากของเธอขยับยิ้มขึ้นต้อนรับ และกล่าวต้อนรับลูกค้าของเธอ ลูกค้าหนุ่มวัยทำงานถึงกับอึ้งไปกับรอยยิ้มที่เหมือนท้องฟ้าอันสดใสยามเช้าของเธอ ก่อนที่เขาจะตอบคำถามของเธอ
“เอ่อ วันนี้เป็นวันเกิดของแฟนผมน่ะครับ แล้วผมจะขอแต่งงานเธอวันนี้ ผมอยากได้ช่อดอกไม้สำหรับเธอในวันนี้ครับ”
“ได้เลยค่ะ รอสักครู่นะคะ” เธอพาร่างกายของเธอไปที่ดอกไม้หลายร้อยชนิดในร้านดอกไม้ของเธอ อืมม วันที่จะขอแต่งงานงั้นเหรอ ก็ต้องดอกไม้พวกนี้ล่ะ!
มือนุ่มของเธอเดินไปหยิบดอกกุหลาบสีขาวและสีแดงมารวมกันและ...ดอกไอวี่มารวมช่อกัน นำกระดาษมาห่อ และนำโบสีชมพูมาติด เอาล่ะแค่นี้ก็ได้แล้ว~
“นี่ค่ะ” เธอยื่นช่อดอกไม้นั่นให้เขา และบอกกับเขาว่า “ดอกไม้ให้ผู้หญิงฉันคิดว่าไม่จำเป็นควรจะเป็นช่อดอกไม้ใหญ่โตหรอกค่ะ ผู้หญิงน่ะแค่ช่อดอกไม้เล็กๆแทนความในใจก็พอแล้วล่ะค่ะ”
"ขะ...ขอบคุณมากนะครับ”
“ดอกกุหลาบสีขาวและสีแดงรวมกัน มีความหมายว่า สองเราเป็นหนึ่งเดียวกัน และดอกไอวี่ก็คือดอกไม้ที่สื่อถึงการแต่งงานค่ะ บางทีดอกไม้ก็หน้าที่ของมันได้ดีกว่าคนเราพูดเองอีกนะคะ ^^”
ชายวัยทำงานถึงกับนิ่งไปกับรอยยิ้มของเธอ เธอดูสดใสและมีความรู้มากๆ เธออาจจะเป็นบุตรีของพระเจ้าก็เป็นได้...
“เท่าไหร่หรอครับ” เขาถามเธอ
“ความจริงราคา 120 บาท แต่ฉันลดให้คุณเหลือ 100 บาทละกันค่ะ เนื่องในวาระพิเศษของคุณนะคะเนี่ย ขอให้คนรักของคุณแต่งงานกับคุณนะคะ” เธอตอบด้วยรอยยิ้ม เธอมีความสุขจริงๆที่ได้เห็นคนที่รักปละมั่นคงต่อกันและกันขนาดนี้ แล้วเธอ...จะได้เจอรักแท้กับคนอื่นเค้ามั้ยนะ ?
“นี่ครับ ขอบคุณมากนะครับ”
“ยินดีเสมอค่ะ ขอบคุณที่ใช้บริการค่ะ”
กริ๊ง...
ชายวัยทำงานคนนั้นเดินออกไปด้วยรอยยิ้ม บรรยากาศในร้านเงียบลงอีกครั้ง เหลือเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศภายในร้านเพื่อรักษาอุณหภูมิของดอกไม้เท่านั้น ริเวียร่านั่งเหม่อมองไปยังเมืองที่วุ่นวายภายนอกผ่านกระจกร้านดอกไม้ของเธอ...เธอชอบชีวิตแบบสงบสุขอย่างนี้จริงๆ...
กริ๊ง...
เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้นอีกครั้งบ่งบอกว่าลูกค้าคนใหม่ของเธอกำลังจะเดินเข้ามาในนี้แล้ว เธอลุกขึ้นยืนเพื่อจะเป็นการต้อนรับลูกค้าคนใหม่ของเธอ
ชายหนุ่มอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเธอ เขามีผมสีน้ำตาลอ่อน ดูอ่อนโยน ผมของเขาซอยระต้นคอ เขารัดผมกลุ่มหนึ่งไว้เป็นจุกเล็กๆ ผู้หญิงทุกคนคงอยากเข้าไปจับกลุ่มผมนั้นของเขา...ดวงตาสีเขียวน้ำทะเลของเขาให้ความรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด เขาใสชุดสูทสีน้ำตาลอ่อนเข้ากับสีผมของเขา เธอคุ้นหน้าของเขามากๆ อ๊ะ! ให้ตายเถอะ...นี่เขาคือนักแสดงชื่อดังอันดับหนึ่งของเมืองนี้...
“อะ...เอเดรียน บราวน์”

น่าจะแต่งต่อนะคะ อ่านแล้วเพลินดีค่ะ