ส่งตอนนี้ทันไหม
พอดีตอนเช้าไปกรุงเทพไม่ทันเขียน
เปิดเพื่อเรียกอารมณ์ ^O^ **เพิ่งลองเขียนดู =^= พอดีฝีมือห่วยรู้ดีว่าไม่ติด** ชื่อเรื่อง : เพื่อเธอ
เเนวเรื่องสั้น : รักเศร้าๆ ดราม่า
เนื้อเรื่อง(ไม่กำหนดบรรทัด) :
เมื่อ 10 ปีก่อน
ณ สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง
"มี่ เรียกเรามาที่นี่ทำไมหรอ?"
มี่คือชื่อของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ผมได้แต่แอบรัก เธอมีหน้าตาที่หวาน นิสัยดี ช่วยเหลือผมตลอดๆ นี่แหละที่ทำให้ผมจู่ๆก็เกิด 'รัก' เธอขึ้นมา แต่ผมไม่กล้าจะบอกเธอ กลัวว่าเธอจะเกลียดผม
"เอ่อ…คีย์คือว่าเราจะไปต่างประเทศน่ะ"
ผมอึ้งเหมือนโดนตบหน้ามันชาไปหมด
เธอโกหกผมใช่ไหม…เธอล้อเล่นใช่ไหม?
"เลยจะมาบอกคีย์ก่อน…ต…แต่ว่าอีก 3 ปีเราก็จะกลับมาแล้ว ^^"ใบหน้าที่กังวลกลับมายิ้มสดใสร่าเริงอีกครั้งเพื่อเธอ… ผมจำต้องยิ้มทั้งที่ในใจหัวใจของผมมันได้ดัง 'เพล้ง' ไปแล้ว
เธอรู้ตัวบ้างไหม!? ว่าผมแอบรักเธออยู่ คำว่า 'รัก' คำเดียวคำนี้ผมยังไม่ได้บอกเธอเลย แต่ในตอนนี้เธอจะไปแล้ว ทำไมกัน!? ผมถึงไม่กล้าบอก ผมบอกเธอไม่ได้
"คีย์งั้นเราไปก่อนนะ เดี๋ยวแม่จะดุเอาน่ะ บ๊ายบายจ๊ะ"
"บ๊ายบาย"ผมกล่าวลาครั้งสุดท้ายก่อนเธอจะเดินจากไปจนลิบตาได้แต่คิดอยู่ในใจว่าสักวันคงจะได้เจอเธออีก และสัญญาว่าผมจะบอกรักเธอ ขอหวังแค่…เธอได้โปรดอย่าไปมีใครเลยก็พอ
อย่าทำให้ผมคนนี้ที่คอยเฝ้ามองเธอมาตลอด แอบรักเธอมาตลอด ต้องฝืนใจยิ้มกับเธอในเวลาที่เจอและแอบร้องไห้ในที่ลิบตาเลย
"คีย์! คุณคีย์ครับ! ไอห่ๅคีย์!"
"ฮะ ไอไมค์จะตะโกนกรอกหูเพื่อ?"
"ไรล่ะ ก็เรียกแล้วแกไม่ได้ยิน นั่งเหม่อลอยอะไรอยู่"
"แล้วแกมีอะไรมิทราบ!?"
"ข้าอยากชวนแกไปงานแต่งว่ะ"เฮ้ย! เพื่อนตูมันจะแต่งงานซะละ เร็วชะมัด "เร็วแท้ๆ อยากจะรู้จริงผู้หญิงคนไหนกันเป็นผู้โชคร้ายที่แต่งงานกับแก"
"อ่าว แกหิวหรอครับคุณเพื่อนถึงอยากกินแซมวิชกำปั้น!?"
"ไม่อ่ะ เกรงใจว่ะ"ผมสวนมันไปเล่นๆ ก่อนจะพูดคุยกับมันอย่างดีๆ เดี๋ยวกวนไปกวนมาได้กินแซมวิชกำปั้นเข้าจริงๆ = =" พอดีผมเป็นพวกเธอไม่ชอบใช้ความรุนแรง ^O^
"เออ แล้วใครวะ"
"อ่ะแน่ๆ สนใจอ่ะเด้ เห้ยๆ ที่ว่าภรรยาฉันเนี่ยนะทั้งสวยรวยเรียนก็เก่งว่ะ แมร่งครบเลยอ่ะ ชื่อก็น่ารักด้วยนะ เธอชื่อมี่ นี่จะให้ดูรูป"
ฮะ!!!!!!!!!!! มี่
"เฮ้ย! แกเป็นไรไปวะ"
"อ่อเปล่าๆ ขอดูรูปหน่อยสิ"ผมขอดูรูปจากมันเพื่อยืนยันว่าใช่มี่คนที่ผมรักหรือเปล่า หวังว่าคงจะไม่ใช่นะ มี่คนที่ผมเฝ้ามอง คนที่ผมแอบรักมาตลอด 10 ปี
แต่ความจริงยังไงก็เป็นความจริงหัวใจของผมมันได้แตกสลายอีกครั้งเมื่อในภาพนั้นที่ว่าภรรยาของเพื่อนผมไอไมค์คือ ' มี่ '
ผมทำอะไรไม่ได้ เจ็บปวดที่ใจนี้เหลือเกิน
ผมผิดเอง…ผิดเอง…
"คีย์งั้นเราไปก่อนนะ เดี๋ยวแม่จะดุเอาน่ะ บ๊ายบายจ๊ะ"
"บ๊ายบาย"
ผมน่าจะทำได้ดีกว่าแค่พูดลาเธอไป ผมน่าจะบอกเธอ
ว่าผมคนนี้ 'รัก' เธอมากแค่ไหน ผมรักเธอนะมี่
"เฮ้ย! เป็นไรไปวะดูรูปแล้วหน้าสลดเลย หรือว่าแกอิจฉาวะ อ่ะแน่ๆ เพื่อนๆของเธอเนี่ยนะ น่ารักๆเพียบเลย แกไม่ต้องอิจฉาเว้ย"
"งานจัดวันไหน"
"ก็พรุ่งนี้"
"ฮะ! พรุ่งนี้"
"เออ"
เร็วเหลือเกิน แต่ก็ดีมันจะได้จบหลังจากนั้นผมจะได้ลืมเธอออกไปจากชีวิต!
วันงานแต่ง
"สวัสดีคร้าบ เชิญเลยคร้าบๆ"
"สวัสดีค่ะ"
"อ่าวเฮ้ย! ไอคีย์ดีใจนะเว้ยที่แกมาด้วย"
บอกอะไรให้นะไอไมค์ตูไม่ดีใจกับคุณมุงด้วยสักนิด ตูเศร้าตูกำลังดราม่า
"อืม ไมค์ขอคุยกับเจ้าสาวแกแปป คือว่าคุ้นๆน่ะ"
"เออได้สิ แต่แปปเดียวนะงานจะเริ่มละ"
"อืม"
"มี่"
"เอ๊ะ! คุณรู้จักชื่อฉันด้วยหรอคะ"
"รู้จักสิ มี่คุณจำผมไม่ได้หรอ"
"เท่าที่รู้นะคะ ฉันกับคุณเพิ่งเคยเจอกันเองนี่คะ?"
จ…เจ็บปวด ผมรอเธอมา 10 ปีมาเจอเธอในวันนี้ เธอกำลังแต่งงานกับเพื่อนผมกำลังเข้าห้องวิวาห์ ผมยังทนได้เพราะผมมันผิดเองที่ไม่บอกเธอแต่วันนั้น
แต่นี่…มันเจ็บปวดที่สุด เธอจำไม่ได้แม้กระทั่งชื่อผม ผมเป็นใครเธอไม่รู้
เธอรู้ไหม ผมเจ็บปวดนะ รู้ไหม!? ผมเฝ้ารอเธอมานานแค่ไหน ผมรักเธอมากแค่ไหน
"เอ๊ะ คุณร้องไห้"
"เปล่าครับ คือฝุ่นมันเข้าตา"
"ร…หรอคะ…โอ๊ยยย!"
"เป็นไรไปครับมี่”
“ปวดหัว โอ๊ยย ไม่ไหวแล้ว ช่วย…ฉันด้วยค่ะ”
ผมวิ่งสุดฝีเท้าเข้าไปในงานตะโกนดังลั่นเพื่อบอกญาติๆและไอไมค์เพื่อนผมให้ได้รู้กัน ผมขอแค่อย่างนึงว่ามี่จะต้องไม่เป็นอะไร ถึงทำไมจะไม่ได้เป็นคนที่อยู่ข้างๆเธอ แต่ผมจะคอยช่วยเหลือดูแลเธอตลอดไป
ญาติๆรวมถึงไอไมค์พามี่ส่งไปโรงพยาบาล
ผมได้แต่เกาะอยู่ข้างเตียงกุมมือของมี่เอาไว้แล้วพูดไปตลอดทาง
“มี่อย่าเป็นอะไรไปเลยนะ”ผมพูดเป็นครั้งสุดท้ายก็ที่มี่จะนอนอยู่บนเตียงแน่นิ่งแล้วเข้าไปในห้องฉุกเฉิน
“ขอโทษคะ ญาติห้ามเข้าค่ะ กรุณารออยู่ข้างนอก”
เสียงของพยายาบาลทำให้ผมหยุดลงอยู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมาด้วยความกังวล เธอต้องไม่เป็นอะไรไปนะมี่ ฉันไม่ยอมให้เธอตายหรอก ถึงเธอจะจำผมไม่ให้ ผมแค่อยากให้เธอรู้ความในใจของผม ว่าผมนั้น ‘รัก’ เธอมากแค่ไหน
ผ่านไป 1 ชั่วโมง
หมอเดินออกมาจากห้องพร้อมสีหน้าเครียด
“คุณหมอคะ ลูกสาวฉันเป็นยังไงบ้างคะ”
“เอ่อ…หมอขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ…คนไข้เคยได้รับการกระทบกระเทือนทางสมองแล้วตอนนี้ก็มีอาการปวดศรีศระเพราะเริ่มจำอะไรได้เลือนลางหมอก็ช่วยเหลือเต็มที่แล้วครับแต่…คนไข้เสียชีวิตแล้วครับ”คำพูดของคุณหมอทำให้ผมอึ้งพร้อมกับญาติๆทุกคน
เหมือนฟ้าผ่ามากลางใจของผม เจ็บปวด ปวดร้าวเหลือเกิน
คำว่า ‘รัก’ คำๆเดียว ผมยังไม่ได้บอกเธอเลย ผมอยากบอกให้เธอได้รู้ ไม่ว่าเธอจะความจำเสื่อม แต่ในตอนนี้ไม่ว่าผมจะพูดกี่พันก็ร้อยครั้ง เธอก็ไม่รู้ ไม่ว่าผมจะตะโกนดังเท่าไหร่ เธอก็ไม่มีวันที่จะได้ยิน ธอยังไม่ได้รับรู้แล้ว ผมมันผิดเอง ผมมันขี้ขลาด…ที่ไม่ได้บอกเธอให้รับรู้…ผมมันงี่เง่าที่สุด
ถ้ามันย้อนเวลากลับไปได้ ผมจะบอกเธอจะบอกเธอ…ฮึก!
ผมอยากบอกเธอให้ได้รับรู้ แต่ในตอนนี้เธอจากผมไปแล้ว
จากโดยที่เธอไม่รู้ซึ่งว่าผมเป็นใคร มาจากไหนชื่ออะไร
จากไปโดยไม่ได้รับแม้แต่การ 'บอกลา'
จากไปโดยที่ผมไม่ได้บอกความในใจกับเธอว่าผมรู้สึกยังไง
ผมรักเธอนะมี่ ผมอยากบอกเธอมานานแล้ว
แต่ผมมันโง่เอง ผมมันงี่เง่า ผมมันขี้ขลาดที่ไม่กล้าพอ
ผม 'ขอโทษนะครับมี่' ผมจะรักคุณตลอดไป
ต่อให้มีใครหน้าไหนที่หน้าตาแบบนางฟ้ามาโปรด
สวยเลิศเลอยังไง ผมจะไปแยแสใครทั้งนั้น
ผมจะรักเพียงคุณคนเดียวตลอดไปมี่
---The End---
รู้ดีว่าไม่มีทางชนะ
หน้าสมาชิก
จขกท.แต่งนิยานเก่งจังเลยค่ะสนุกมากๆ><~ติดตามนะคะอัพเร็วๆ^^
เข้าได้ทุกคน 
ตั้งกระทู้ใหม่ 
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก