~ Kuchiki Rukia (1)

ส่วนสูง 144 cm (4"8.5')
น้ำหนัก ~ 33 กิโลกรัม
วันเกิด 14 มกรา
สิ่งที่ชอบ ชอบที่สูง, กระต่าย

ลูเคียสาวน้อยขนาดมินิ เอเซียไซส์ นัยตาคม ผมดำ คนนี้ชาวบลีชคนอื่นๆ จะถือว่าน่ารักหรือมีเสน่ห์บ้างหรือเปล่า

~ รูปลักษณ์ภายนอก ลูเคียเป็นตัวละครเอกฝ่ายหญิงที่ถือว่าบุคลิกนำหน้าตา ด้วยความที่เป็นคนมีหลากหลายบุคลิก และมักสร้างสีสัน ทั้งสุขเศร้าเหงาฮาอยู่เสมอ สำหรับแฟนพันธุ์แท้ของเธอ รูปร่างหน้าตานั้น ไม่ใช่ประเด็นสำคัญ และแทบจะไม่ได้เป็นประเด็นเด่นที่คนจะคิดถึงเลยด้วยซ้ำ ยกเว้นพวกแอนตี้ลูเคียที่มักอ้างว่าลูเคียไม่สวยไม่เหมาะจะเป็นแฟนอิจิโกะ

สิ่งหนึ่งที่ยอดเยี่ยมที่อ.คุโบะทำในการสร้างสรรค์ลูเคีย คือ ไม่ได้ใส่สูตรสำเร็จของนางเอกลงในตัวลูเคีย ไม่ได้ใช้สัญลักษณ์ทางเพศกับลูเคียที่เป็นตัวละครเอกหญิง นั่นคือ ไม่ได้เอาประเด็นเรื่องรูปลักษณ์ภายนอกมาผูกกับลูเคียเลย ดังนั้น จะเห็นได้ว่าไม่เหมือนตัวละครหญิงที่เด่นคนอื่น ลักษณะรูปร่างของลูเคียจึงไม่ได้มีอะไรตู้มเหมือนมัตซึโมโตะและอิโนะอุเอะ ไม่มีท่าเซ็กซี่ หรือมาดใสซื่อน่าเอ็นดู แม้แต่ในใบแทรกหนึ่งที่ทุกคนเที่ยวทะเล เธอใส่ชุดว่ายน้ำและนั่งหันหลังให้ผู้อ่าน ทั้งๆที่สาวบลีชคนอื่นหันหน้าออกทั้งหมด เพื่อกำนัลบรรดาหนุ่มๆแฟนบลีช

ดังนั้น จึงอาจจะไม่เกินไป ถ้าจะกล่าวว่า อ.คุโบะตั้งใจให้แฟนๆ ของเธอรักใน "ตัวตนของเธอ" มากกว่ารูปลักษณ์ภายนอก

....แต่ว่า...ตกลง สวยหรือน่ารักมั๊ยล่ะ ในเชิงของรูปลักษณ์ภายนอก

การวิเคราะห์ตัวละครว่าสวยหรือมีความดึงดูดหรือไม่ นอกจากจะดูได้จากการบรรยายโดยตรงของผู้เขียนแล้ว เรายังดูได้จากบริบท พวกคำอ้างอิง ปฏิกิริยาของเพศตรงข้ามหรือตัวละครอื่นที่มีต่อตัวละครนั้นๆ รวมถึงปฏิกิริยาคู่ขนาน เพื่อเปรียบเทียบระหว่างตัวละครหนึ่งกับอีกตัวละครหนึ่ง และตัวละครนั้นกับตัวละครอื่นๆ ว่าเหมือนหรือต่างกันหรือไม่ อย่างไร และแม้แต่การให้ระบบสัญลักษณ์ที่เชื่อมกับตัวละครนั้น พื้นที่กระดาษนั้นมีค่า เหมือนคำที่ว่าในบทประพันธ์นั้น ไม่มีองค์ประกอบใดที่ไม่มีความหมายจะถูกถ่ายทอดออกมา

ในกรณีของลูเคีย อ.คุโบะไม่ได้ให้ข้อมูลโดยตรง ไม่ได้ให้ปัจจัยหลักที่ดึงดูดเพศตรงข้าม เช่น อิโนอุเอะที่อ.ให้ลายละเอียดชัดเจน ไม่ว่าจะเป็นแบบรูปธรรม คือลักษณะที่สาวๆ ญี่ปุ่นชอบ คือ ผมสี ตาโต ขายาว และมีความตู้ม ไว้เป็นกำนัลบรรดา แฟนๆ หรือ ในเชิงนามธรรม ว่าเป็นสาวน้อยสวยใสให้หนุ่มหลงใหลแน่ๆ ซึ่งดูได้จากปฏิกิริยาคนทั่วไป เช่น ที่เพื่อนๆที่ร.ร.ให้เป็นไอดอล มีทั้งชายและหญิงชอบ มีเพื่อนที่แม้จะเป็นผู้หญิงด้วยกันตามกรี๊ด ซึ่งเป็นเครื่องมือสำคัญที่อ.ใช้ยืนยันความเป็นที่นิยม และการเป็นที่ยอมรับในเชิงของรูปร่างภายนอกของตัวละครตัวนี้ และไม่ว่าไปที่ไหน จะมีเครื่องยืนยันปัจจัยนี้เสมอ เช่น เหล่ายมฑูตหนุ่มๆที่มองอิโนอุเอะ หรือที่น้องสาวอิจิโกะเหน็บว่าแฟนอิจิโกะต้องสวยไม่น้อยกว่าอิโนอุเอะ แล้วยังเป็นมุกที่อิจิโกะใช้ล่อคอน รวมถึงจินตนาการของคอนเองที่เห็นอยู่บ่อยๆ ด้วยท่าถลาหน้าจมภูเขา ทำให้ผู้อ่านไม่เคยต้องสงสัยเลยว่า เธอจะถือว่าเป็นคนสวยหรือไม่

แล้วสาวแกร่งแรงเกินร้อยอย่างลูเคียล่ะ จะมีใครเห็นเสน่ห์ของเธอกันมั๊ยนะ

แม้ว่าอ.คุโบะจะให้บุคลิกที่โดดเด่นนำ และไม่ได้ยกประเด็นเรื่องรูปลักษณ์ภายนอกของลูเคียขึ้นมา แต่ ก็ไม่ได้หมายความว่า ลูเคียจะขาดคุณสมบัติข้อนี้

ลองวิเคราะห์จากบุคลรอบๆ ตัวของเธอ

เร็นจิ ~ ลูเคียคือสาวซ่าออร่าหงส์ เพราะเคยบรรยายว่าแม้จะเติบโตในแดนเถื่อน แต่กิริยาเธอกลับสง่างาม (V11 ch098) แม้เร็นจิจะไม่เคยชมลูเคีย แต่คำเปรียบเทียบสุนัขกับดวงจันทร์ ก็ไม่ต้องการคำบรรยายใดๆ อีก

ท่านเบียคุยะ ~ หากเราจะเชื่อในรสนิยมอันเป็นเลิศของท่านแล้วละก้อ ลูเคียที่ถอดแบบจากผู้พี่ที่เป็นภริยาท่านมาทุกกระเบียด ก็เป็นหลักฐานทางอ้อมว่า ลูเคียก็มีสง่าและความงาม อันสมกับเป็นสัญลักษณ์แห่งเกียรติศักดิ์ของหนึ่งในเจ้าตระกูลหลักแห่งโซลซิตี้ผู้นี้ (ch302) (ขออนุญาตใช้คำที่คุณ Drake แปล เกียรติศักดิ์รักของข้าคำนี้ชอบมาก สำหรับภาษาอังกฤษเค้าแปลกันว่า Pride )

คอน ~ oneesannnnn จะเห็นได้ว่าชัคกี้หื่น (เราว่าคอนบางตอนเหมือนชัคกี้เลยอะ) แม้ว่าจะหื่นกับสาวๆแต่ปฏิกิริยาของคอนที่มีต่อลูเคียกับสาวตู้มคนอื่นต่างกันโดยสิ้นเชิง แม้ว่าท่าคอนกระโดดซบอกลูเคีย กับซบอกโอริจะเหมือนกัน แต่บรรยากาศและความหมายนัยจะต่างกัน สำหรับสาวอื่นจะออกแนวเจ้าชู้หูหื่น แต่กับลูเคียแม้จะมีมุกทะลึ่งอยู่บ้างแต่สิ่งที่คอนอยากได้จากลูเคียคือความรักที่ไม่ใช่ชู้สาว อยากได้รับความรักและสนใจ ตั้งแต่ลูเคียช่วยชีวิตไว้ จึงรักและเทิดทูน แล้วจะมีงอนอย่างตอนที่ลูเคียสนใจกระต่ายมอดโซนภาคเบาวนท์(Bount) ก็ออกน้อยใจว่าลูเคียไม่รัก ออกแนวลูกเป็ดตามแม่ ก่อนถลาหาลูเคีย คอนจะยิ้มหรือน้ำตากระฉูด แล้วเรียก Oneeesannn ไม่เคยจินตนาการถึงภูเขาหรือซาละเปาก่อนเอาหน้าหมกเหมือนสาวอื่น แต่จะมีรูปหัวใจหรือรูปลูเคียยิ้มรับเสมอ การถลาเข้าหาลูเคียจึงเป็นด้วยความรักหาได้เป็นความหื่น สำหรับคอน ลูเคียคือที่หนึ่ง

แล้ว สำหรับสตอรเบอรี่ ล่ะ
เจ้าหนุ่มหัวส้มที่ไม่เคยยี่หระกะข่าวลือใดๆ เลย ขนาดบอกว่า ถ้ากลัวข่าวลือ ก็ไปย้อมผมดำซะนานแล้ว (ch07) ไหงตระหนกว่ามีข่าวลือกับลูเคีย กลัวคนอื่นจะได้ยินว่าตัวเองเรียกลูเคียด้วยชื่อต้น (V04)


แถมเขินเวลาลูเคียนั่งเตียงอีก แล้วฉากห้องเรียนแสนรักกับการกลับมาของลูเคีย (V22) ทุกอย่างเขียนไว้บนหน้าหนุ่มน้อยหมดเลย (แล้วงี้ใครๆยังบอกอีกว่าสองคนนี้ไม่มีอะไรในกอไผ่ได้งัยนะ)

ในมุมมองของตัวละครอื่นๆ ก็เป็นหลักฐานที่สำคัญได้
เคโกะ (เพื่อนสตอร) ~ ก็ยังเคยกรี๊ดด้วยน้ำตาที่มีลูเคียมากินข้าวกลางวันด้วย (ch07)
ยมฑูตพเนจร (ใน memories in the rain ภาคอนิเมะ) ~ แซวลูเคียว่า เจ้าหญิงแห่งรุคอนไค (จะไม่มีราศีอยู่บ้างหรือ)

และหลักฐานที่สำคัญและชัดเจนที่สุดคือ ในสายตาผู้หญิงด้วยกัน
เพราะผู้หญิงจะไม่รู้สึกว่าอีกฝ่ายเป็นคู่แข่ง (ในเชิงนามธรรม) หวั่นไหวทางอารมณ์ หรือหึง ถ้าหากว่าอีกฝ่ายไม่มีคุณสมบัติที่เหมาะสม (และฝ่ายชายมีท่าทีสนใจ ...อิอิ อิจิลูคิ) จะเห็นได้ว่า ตัวละครหญิงที่เข้ามาสนใจหนุ่มเบอรี่ ไม่ว่าจะเป็น ริริน และ เนล ต่างพากันหึงลูเคียอย่างเห็นได้ชัด และแม้แต่เพื่อนสนิท
อิโนอุเอะ โอริฮิเมะ ก็ยอมรับทั้งน้ำตาและความเจ็บปวดว่า "หึง" ลูเคีย พร้อมบรรยายว่าคุณสมบัติของลูเคียว่าทั้งสวยและเก่งขนาดไหน (ch 119) การ "หึง" ของโอริฮิเมะ ยังเป็นเครื่องมือที่อ.ใช้ยืนยันเรื่องลักษณะภายนอกของลูเคียว่าไม่ได้ด้อยไปกว่าโอริฮิเมะอีกด้วย

ดังนั้น คุจิกิ ลูเคีย ภายใต้มาดเจ้าแม่นักสู้ จึงมิได้ไร้เสน่ห์อย่างแน่นอน แต่รูปลักษณ์ภายนอกเทียบไม่ได้เลยกับความงามภายในของกุหลาบน้ำแข็งดอกนี้ ปล. V (Volume) คือ เล่ม ch (chapter) คือ บท

~ Kuchiki Rukia (2) ~

“ตัวตนของ คุจิกิ ลูเคีย”

ความน่าสนใจอย่างหนึ่งที่ติดตาม ”บลีช” คือการได้ติดตามวิธีสร้างสรรค์ตัวละครของอ.คุโบะ โดยเฉพาะ คุจิกิ ลูเคีย ที่เมื่อลองคิดว่าอะไรทำให้ลูเคีย เป็นลูเคียแบบที่เรารู้จัก และอ.ให้พัฒนาการทางจิตใจและการเติบโตของตัวละครอย่างต่อเนื่องหรือไม่ อย่างไร ก็ยิ่งชอบมากขึ้น

แม้เราจะไม่แน่ใจนักว่าลูเคียอายุเท่าไหร่กันแน่ แต่เราก็สามารถดูพัฒนาการเธอได้จากวิกฤติในชีวิต คล้ายๆกับชีวิตของมนุษย์เราที่มีทั้งขึ้นและลง แล้วเราผ่านเหตุการณ์ต่างๆมาได้อย่างไร อะไรทำให้เราตัดสินใจ หรือแสดงออก กล่าวคือ เหตุการณ์ในชีวิตที่หล่อหลอมให้เรากลายเป็นคนแบบที่เราเป็น เช่นกันกับที่ทำไมเธอสละชีวิตให้กับการปกป้องอิจิโกะ ทำไมลูเคียจึงดูเข้มแข็งอย่างที่เธอเป็น ทั้ง ๆ ที่เธอไม่ได้เชื่อมั่นหรือไว้ใจใคร ทั้งๆที่เธอไม่เคยเห็นคุณค่าในตัวเองเลย และทั้งที่เธอเกลียดตนเอง

ชีวิตของลูเคียแบ่งเป็นช่วงใหญ่ ดังนี้
ก่อนที่จะเจอกับเรนจิแอนเดอะแก๊งค์ ช่วงเป็นเจ้าแม่แก๊งเรนจิ ช่วงเข้าเรียนในเซเรเทย์ ช่วงเข้าเป็นคุณหนูเล็กบ้านคุจิกิ ช่วงเข้าหน่วย ๑๓ และเจอท่านไคเอ็นถึงช่วงที่สูญเสียไคเอ็น ช่วงอิจิโกะถึงช่วงศึกโซลโซไซตี้ ช่วงหลังศึกโซลโซไซตี้ ถึงปัจจุบัน โดยเราได้รู้จักเธอจริงๆ ก็คือในช่วงอิจิโกะจนถึงศึกโซลโซไซตี้ และช่วงหลังจากศึกโซลจนถึงปัจจุบัน นอกนั้นเป็นการเล่าผ่านตัวละครอื่น หรือนึกย้อนหลัง ซึ่งเมื่อเราพิจารณาพัฒนาการทางอารมณ์และตัวตนของลูเคีย จะเห็นได้ว่าอ.คุโบะสุดยอดมากๆ ทำได้อย่างต่อเนื่อง ดังนั้นเพื่อง่ายต่อการทำความเข้าใจ และนึกภาพได้ตามลำดับเรื่องราว จะอธิบายถึงตัวตนของลูเคียไปตามที่อ.คุโบะได้นำเสนอให้ผู้อ่าน

อ.เปิดตัวลูเคียใน ช่วงอิจิโกะ
เราจะเห็นได้ว่าบุคลิกภาพของเธอมาแบบสาวแกร่งแรงเกินร้อย ขณะเดียวกันก็เป็นยมทูตที่เอาจริงเอาจังในการปฏิบัติหน้าที่ เสียสละชีวิตของตนในหน้าที่ได้อย่างไม่ลังเล เห็นได้ตั้งแต่ต้นเรื่องที่เอาตนเองเข้าแลกเพื่อช่วยชีวิตอิจิโกะ ถ่ายพลังให้ทั้งๆ ที่รู้ว่ามันผิดกฎโซลโซไซตี้ การเสียสละตนเองของลูเคีย มันไม่ใช่แค่หน้าที่ ยมฑูต เห็นได้จากในตอนที่ลูเคียใช้ไม้แข็งบังคับให้อิจิโกะมาเป็นทาสในเล่ม 1 อิจิโกะบอกลูเคียว่า “มันไม่เกี่ยวกับว่าหน้าที่ของยมฑูต เธอก็เหมือนกันที่สละชีวิตให้ตนในตอนนั้น คิดถึงหน้าที่หรือ” ต่อมาลูเคียกลายเป็นอ.วิชาศิลปการเป็นยมฑูตให้อิจิโกะ โดยเทคนิคการสอนของเธอก็เข้มงวด พร้อมสอดแทรกอารมณ์ขัน ด้วยภาพอนุบาลกระต่ายน้อย หรือการดึงความเป็นตัวของตัวเองของอิจิโกะออกมา ในขณะเดียวกันก็ เข้าใจถึงจิตใจของผู้ใต้บังคับบัญชา หรือก็คืออิจิโกะได้อย่างดี เช่น เห็นได้จากใน ch 4 ที่อิจิโกะไปดูดอน คานอนจิกับครอบครัว

ทำไมเราจึงรู้ว่าลูเคียสามารถเข้าถึงใจอิจิโกะได้

เราเห็นได้จากการเปรียบเทียบคู่ขนานในทางความสัมพันธ์ระหว่างตัวอิจิโกะกับตัวละครอื่น ในตอนนี้เกิดขึ้นระหว่างลูเคียกับโอริฮิเมะ และอย่างที่มีแฟนๆตั้งข้อสังเกต เป็นครั้งแรก ที่อ.ทำให้เราได้เห็นว่าจริงๆ แล้วอิจิโกะก็รับรู้ถึงความรู้สึกของลูเคีย ถึงจะไม่ได้หมายถึงในแบบโรแมนติก แต่ทำให้เราเห็นว่ามีสิ่งที่เรียกว่า ความสัมพันธ์แบบสองทางเกิดขึ้นแน่นอน ซึ่งอ.คุโบะส่งบทให้เราเทียบบุคลิกทั่วไปของอิจิโกะจากซีนก่อน ที่โอริฮิเมะมาขอโทษที่ทำท่าโบฮะฮะ อิจิไม่ได้ใส่ใจ แถมยังเปรียบเทียบให้เห็นว่าเพื่อนคนอื่นๆก็ล้อเค้าไม่เป็นไร พออิโนชมว่าที่มาดูโชว์กะครอบครัว ใจดีจัง อิจิโกะงงเข้าไปใหญ่ว่ามันก็เรื่องธรรมดานี่ แต่เมื่อลูเคียเดินมาทักอิจิโกะด้วยท่าโบฮะฮะ แล้วว่า เป็นไงท่าทางไม่ค่อยร่าเริง เหนื่อยสิที่ต้องทำทั้งหน้าที่ยมทูตแล้วก็เรียนอีก ตอนนี้น่าจะตักตวงความสุขให้เต็มที่นะ แล้วอ.ก็ให้อิจิโกะคิดว่า ลูเคีย... เป็นห่วงสุขภาพเราด้วยหรือนี่ ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะมีมุมที่ใจดีเหมือนกันนะ หรือตอนที่ memories in the rain ที่การที่วิ่งลงบันไดมาพร้อมกัน ลูเคียเลือกที่จะไม่ถามอิจิโกะถึงการตายของแม่ แต่จะรอให้อิจิโกะเล่าให้ฟังเอง ก็เป็นสร้างความเชื่อใจระหว่างคนทั้งสองมากขึ้น ดังนั้น อ.คุโบะทำให้เราทราบว่าความเข้าใจระหว่างทั้งสองจากจุดนี้ไป เป็นแบบสองทางว่า เราเข้าใจกัน

สำหรับเรา คิดว่าบุคลิกตัวตนในช่วงนี้ของลูเคีย ที่ปฏิบัติกับอิจิโกะ ถึงไม่เหมือนทั้งหมด ก็คล้ายมากกับที่ไคเอ็นเคยปฏิบัติกับเธอมาก่อน โดยอาจกล่าวได้ว่า ลูเคียมีชีวิตอยู่ส่วนหนึ่งแทนท่านไคเอ็นที่เสียชีวิตด้วยคมดาบของเธอ

การกล่าวแบบนั้นเกินไปหรือไม่ เราลองมาค่อยๆ เรียบเรียงความเป็นมาเป็นไปของลูเคีย โดยลองใช้จิตวิเคราะห์มองพัฒนาการตามลำดับขั้นของชีวิตดูจะพบว่าน่าสนใจไม่น้อย

ประวัติของลูเคียที่เราได้รู้คือจากปากของเร็นจิ และนิดหน่อยจากท่านเบียคุยะว่าฮิซานะพี่สาวทิ้งลูเคียไว้ในแดนเถื่อนอย่างรุคอนไค เราไม่รู้ว่าในวัยทารกจนกระทั่งมาเจอเร็นจิ ลูเคียเติบโตอย่างไร แต่สิ่งที่เราเห็น เมื่อเด็กหญิงลูเคียปรากฎตัวช่วยเด็กชายเร็นจิและเดอะแก๊งค์ไว้ และเป็นเพื่อนในกลุ่มเดียวกันในเวลาต่อมา บุคลิกของเธอในช่วงนี้มีความเป็นผู้นำ เข้มแข็ง ร่าเริง สามารถดึงดูดคนรอบข้างได้

แต่สิ่งสำคัญต่อตัวตนของเธอคือ จะเห็นได้ว่าทั้งสองที่เป็นเด็กกำพร้าในแดนเถื่อนนั่น ยึดติดแค่ไหนกับคำว่า ครอบครัว เหมือนเด็กกำพร้าที่ไขว่คว้าหาความรัก หาที่ๆ เป็นของตนที่มีการให้และรับได้อย่างเชื่อใจกัน ที่ๆอบอุ่นทางใจ ที่จะเรียกได้ว่าเราเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัว ในวัยเด็กที่พวกเค้าเจอกัน ทั้งสองฝ่ายพบแล้ว ที่ๆเป็นของตนเอง สิ่งที่ใกล้เคียงกับ”ครอบครัว” ที่สุดในดินแดนดิบแห่งนั้น อย่างที่เร็นจิพูดว่า “ในสถานที่ห่วยๆ ผู้ใหญ่ห่วยๆ แต่เรามีกันเป็น ครอบครัว“ จะเห็นได้ว่าทั้งเร็นจิและลูเคียแม้จะมีความสามารถก็ไม่ได้คิดทิ้งเพื่อนออกจากที่ห่วยๆนั่น จนกระทั่งเพื่อนคนอื่นเสียชีวิตไปหมดแล้ว เราได้เห็นว่าทั้งสองเหงาอย่างถนัดใจ ยืนมองไปข้างหน้า ข้ามหน้าผา แล้วจึงตัดสินใจเข้ากับเซเรเทย์

การเติบโตร่วมกับเพื่อนคนอื่นๆ ทำให้ลูเคียและเร็นจิเป็นเด็กที่แม้จะเชื่อใจกัน เป็นคนที่มุ่งมั่น เพราะเป็นคนมีภาวะผู้นำทั้งคู่ โดยลูเคียเป็นเจ้าแม่ (ตำแหน่งผู้นำด้านสปิริตของกลุ่มที่เร็นจิยกให้) และยังมีความมั่นใจในตนเองสูงมาก พัฒนาการทางอารมณ์ที่ทั้งกลุ่มสร้างให้กันเป็นไปในทางบวก แม้ว่าสภาพแวดล้อมจะเลวร้ายก็ตาม แต่จุดอ่อนของการเติบโตจากสังคมแบบนี้ก็คือขาดความไว้ใจสังคมภายนอก ซึ่งส่งผลให้ทั้งลูเคียและเร็นจิเป็นคนเก็บกดอารมณ์และความรู้สึกที่แท้จริงของตนเอง แต่จะแสดงออกเฉพาะส่วนที่เชื่อว่าเป็นที่ยอมรับของสังคมเท่านั้น และเพราะเติบโตมาแบบขาดความมั่นคงและปลอดภัยทำให้ความมั่นคงทางอารมณ์เปราะบาง เห็นได้จากเมื่อต้องผ่านความเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในชีวิต คือ การเข้าเป็นยมทูตที่เซเรเทย์

เมื่อเด็กกำพร้าจากเขตสลัม มาอยู่ในโรงเรียนผู้ดี สภาพจิตใจของทั้งสองต้องผ่านการปรับตัว เหมือนจากหัวโจกเด็กวัดบ้านนอกเข้าเมืองกรุง การค้นหา ”ตัวตน” ของทั้งคู่ก็ถูกท้าทายอีกครั้ง จากที่เร็นจิเล่า พวกเราต้องต่อสู้ดิ้นรนเพื่อพิสูจน์ว่าตนเองคู่ควรกับจะอยู่ที่นั่น เรียนร่วมกับคนอื่นๆที่มีสกุลรุณชาติ ยิ่งดูในภาคอนิเมะเราจะเห็นได้ว่าเร็นจิรู้สึกด้อยไปถนัดใจ แต่มีลูเคียให้กำลังใจ แต่ว่า self-esteem และ self-worth ของทั้งคู่ดิ่งเหว

ทั้งโลกของเร็นจิไม่ได้มีแค่ลูเคีย และเช่นกันโลกของลูเคียก็ไม่ได้มีแค่เร็นจิอีกต่อไป ทั้งสองค่อยๆ เติบโตห่างกัน เร็นจิและลูเคียเนื่องจากเป็นคนมีความมุ่งมั่นทั้งคู่ วิธีจัดการกับ Identity crisis ในช่วงต้นนี้จึงเป็นแบบปฏิกิริยาเชิงบวก (constructive responses to stress) โดยหันไปเผชิญหน้ากับปัญหา (นี่แหละ คือวิธีการแก้ปัญหาของคนเข้มแข็งส่วนใหญ่ ที่ไม่ได้หนีปัญหาไปกินเหล้าติดยาบ้าหญิง…เอ่อ) เมื่อรู้สึกด้อยแทนที่จะมัวมานั่งสงสารตนเอง กลับพยายามเรียนหนักขึ้นฝึกหนักขึ้น คือการพยายามพิสูจน์คุณค่าของตนเองด้วยฝีมือ โดยเฉพาะเร็นจิที่ก้าวหน้าในการเรียนได้ชั้นเหนือกว่าลูเคียด้วย และจะเห็นได้ว่ากลายเป็นรองกัปตัน แล้วก็สามารถฝึกจนได้บังไค แต่อย่างที่เค้าเล่า เค้าฝึกมันทุกเมื่อเชื่อวันมาสี่สิบปี

สำหรับลูเคีย อ.คุโบะ (ใจร้าย) นอกจากจะให้ลูเคียเผชิญกับการปรับตัว การสร้างกรอบความคิดเกี่ยวกับตัวตนใหม่ในสังคมใหม่แบบเร็นจิแล้ว อ.ยังให้บททดสอบกับลูเคียอีกอย่างหนึ่งคือ ให้ลูเคียได้รับการอุปการะจากตระกูลคุจิกิอันสูงส่ง ความท้าทายพัฒนาการของลูเคีย จึงไม่ใช่แค่การพิสูจน์คุณค่าของตนเอง ให้รู้สึกคู่ควรกับที่ใหม่เท่านั้น แต่ยังรวมถึง การปรับตัวให้เข้ากับครอบครัวใหม่ การพิสูจน์ตนเองให้เหมาะสมกับครอบครัวใหม่ที่เป็นตระกูลสูง ซึ่งต่างจากพื้นเพของเธออย่างสิ้นเชิง ในขณะที่เกิดความคาดหวังถึงความอบอุ่นที่ขาดหายไปอีกครั้ง เหล่านี้เป็นวิกฤติทางจิตใจที่ท้าทายความเข้มแข็งของคนเราอย่างมาก ยิ่งไปกว่านั้น เรียกได้ว่าอ.หักดิบโดย แทนที่น่าจะเป็นช่วงเวลาที่ อ. ให้ทั้งเร็นจิและลูเคีย ร่วมกันฝ่าฟันอุปสรรค และได้ความนับถือตนเองกลับมา ทำให้เกิดความผูกพันของสองตัวละครมากขึ้น อ.คุโบะกลับเลือกตัดความสัมพันธ์นั้นซะ เรียกได้ว่า โดดเดี่ยวลูเคีย ไป พร้อมกับสร้างปมในใจที่รอการแก้ให้ทั้งคู่แทน

จะเห็นได้ว่าหน้าตาของลูเคียในตอนนั้นไม่ได้ดีใจ ลูเคียที่เคยคิดว่าเจอที่ของตนแล้ว ยึดเร็นจิและเพื่อนเป็นครอบครัวมาตลอด ถ้ายอมรับข้อเสนอที่ได้จบการศึกษา ได้ฝากเข้าประจำหน่วยและสุดท้ายได้ครอบครัวใหม่ นั่นหมายถึงการละทิ้งเร็นจิครอบครัวหนึ่งเดียวไว้ข้างหลัง นอกจากนี้ยังมีความรู้สึกสับสนกับข้อเสนอที่จะมาเปลี่ยนแปลงชีวิตอีกด้วย แต่สิ่งที่เร็นจิทำที่คิดว่าดีที่สุดสำหรับคนสำคัญ (ch 98) ครอบครัวคนสุดท้าย จากชีวิตที่แร้นแค้นนั้น คือ ขอให้เธอไปได้ดี อย่างที่เร็นจิเลือกซ่อนความรู้สึกภายใน แล้วเลือกที่จะจับไหล่ลูเคียพร้อมแสร้งหัวเราะอิจฉาลูเคียต่างๆ ทั้งๆที่คิดว่า ในที่สุด ลูเคียก็ได้เจอครอบครัวแล้ว อย่าไปขวางนะ นั่นคือสิ่งที่เฝ้าบอกตนเองในตอนนั้น คนชั้นต่ำไปถึงกระดูกอย่างข้าอย่าไปขัดขวาง แล้วลูเคียดึงมือเร็นจิออกพร้อมกล่าวขอบคุณแล้วเดินจากไปพร้อมน้ำตา ฉากนี้สำคัญมากเพราะเป็นด้ายเส้นสุดท้ายที่ดึงทั้งสองเอาไว้

เร็นจิเติบโตขึ้นจากจุดนี้ด้วยกลวิธานการป้องกันตนเองคือความพยายามถีบตัวและสร้างความมุ่งมั่นเพียงประการเดียวในชีวิต คือ การเอาชนะท่านเบียคุยะให้ได้ เพราะเชื่อว่าเป็นการพิสูจน์ตนเองที่จะสามารถคู่ควรกับลูเคีย ทว่า ลูเคียกลับเข้าสู่สภาวะขาดความมั่นคงทางจิตใจอีกครั้ง เกิดความสับสนในตัวตน รวมถึง ความรัก การยอมรับและการค้นหาที่ของตน จากที่เราทราบกันว่าท่านเบียคุยะไม่เคยแสดงความแยแสลูเคียเลยแม้แต่น้อย ดังนั้น การที่เข้าไปอยู่ที่หน่วย 13 และการได้รู้จักท่านไคเอ็น จึงเป็นจุดเปลี่ยนของชีวิตและตัวตนของลูเคีย รวมถึงทำไมไคเอ็นจึงสำคัญต่อเธอมากขนาดนี้

~ Kuchiki Rukia (3) ~

ลูเคีย: ช่วงหน่วย ๑๓ – การสูญเสียท่านไคเอ็น

ช่วงเปลี่ยนผ่านของชีวิตจากเด็ก(บ้าน)นอกเข้าเมือง มีครอบครัวใหม่ และการเข้าหน่วย 13 หรือสังคมแบบผู้ใหญ่อีกขั้น หรือก็คือ สังคมคนทำงาน ที่มีภาระหน้าที่และความรับผิดชอบสูงขึ้น เป็นความท้าทายต่อพัฒนาการของลูเคียครั้งใหญ่ ดังนั้น ถ้าจะเข้าใจลูเคีย ต้องเข้าใจถึงวิกฤติของสภาวะจิตว่ามีปมอะไรใหญ่บ้าง ซึ่งมีผลอย่างมากต่อพัฒนาการของเธอ และถ้าเธอไม่สามารถแก้ปมในใจนี้ มันจะส่งผลต่อภาพความคิดที่เธอมองตนเอง การตัดสินคุณค่าของตน และการดำรงความสัมพันธ์กับบุคคลอื่น

การเข้าสังกัดหน่วยด้วยฐานะเด็กเส้น ไม่ใช่ใบเบิกทางที่ดีนัก จะเห็นว่าลูเคียตั้งแต่กลายเป็นคุณหนูและเข้าหน่วย ไม่เคยมีรอยยิ้ม มีหน้าที่เศร้าอยู่ตลอดเวลา ทุกคนที่เจอต่างปฏิบัติต่อเธอในฐานะคุณหนูตระกูลสูง ในขณะที่นินทาลับหลัง และเมื่ออยู่บ้านก็ไม่เคยมีตัวตนในสายตาพี่ชาย ไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของ “ครอบครัว” บุคลิกแตกต่างจากที่อ.คุโบะเปิดตัวให้เราได้รู้จักในตอนแรกโดยสิ้นเชิง เพราะลูเคียในเวลานี้ได้สูญเสียความเป็นตัวของตนเองไปแล้ว พัฒนาการแบบถดถอย และเรียกปมสภาพจิตที่เธอยังก้าวข้ามไม่ได้ในอดีตกลับมาโจมตีเธออีกครั้ง

กล่าวคือ แม้ว่าเราจะเห็นว่า ก่อนหน้าที่เป็นเจ้าแม่แก๊งเร็นจิ น่าจะเข้มแข็ง แต่เราอย่าลืมว่าพวกลูเคียเติบโตมาด้วยกัน อยู่แบบเด็กๆเหมือนกัน ไม่มีผู้ใหญ่ที่เป็นแบบอย่างแถมยังเห็นผู้ใหญ่เป็นสิ่งคุกคามอย่างหนึ่ง การตัดสินถูกผิดนี่ตามจิตสำนึกของสังคมเด็กล้วนๆ หรือพูดง่ายๆ ถ้าเพื่อนยอมรับ ก็ถือว่าดี กรอบคุณธรรมทางบวกเกิดจาก กรอบคิดว่า ถ้าไม่ชอบให้โดนชก ก็ไม่ชกใคร หรือที่เค้าว่า ใส่รองเท้าของคนอื่น และสะท้อนความรู้สึกตนเอง รวมถึงการปกป้องพวกพ้องและเพื่อนคือทางรอด ดังนั้น เมื่อต้องมาอยู่ในสังคมที่พวกลูเคียเห็นว่าสูงส่ง (หรือมองว่าดีกว่าตน) ก็คือการสั่นคลอนความเชื่อ/คุณค่าที่เคยยึดถือ เกิดความคาดหวังเพื่อให้ได้รับการยอมรับ ถามตนเองว่าเราดีพอมั๊ย ทำยังไงจะดีพอ ที่เรามีพฤติกรรมแบบนี้ถูกมั๊ย แต่ก่อนเคยใช้ตนเองตัดสิน ตอนนี้กลับกัน กลับคาดหวังให้คนอื่นสังคมนั้นมาตัดสิน รอคอยการยอมรับ และการวางความมั่นคงในใจ ในสถานภาพของตน ไปกับความคาดหวังนั่นคือปัญหาของลูเคีย

อย่างที่กล่าวไปในตอนแรก ปมทางจิตใจใหญ่ที่ลูเคียก้าวข้ามไปไม่ได้คือเรื่องของความไม่ไว้ใจตนเองและผู้อื่น เห็นได้ว่า จากจุดนี้ จนถึงจบโซลโซไซตี้ ลูเคียไม่เคยมีความหวังเลย ลูเคียจะล้มเลิก ยินยอมและยอมรับชะตากรรมตลอด ในช่วงชีวิตตรงนี้ เห็นได้จากเมื่อเข้าหน่วย ๑๓ วันแรก สิ่งที่ อ. ให้ลูเคียคิดในใจคือ ไม่ว่าที่ไหนก็เหมือนกันสินะ คือเมื่อเห็นเธอ ทำดีด้วย แต่นินทาลับหลัง ปัญหาคือ จะเห็นได้ว่าลูเคียเลือกที่จะกดตนเอง ไม่ได้ทรนงตนว่าเป็นคนตระกูลใหญ่แล้วนะ เพราะอะไร

โดยมากในสถานการณ์แบบลูเคียนี้ เช่นเด็กที่ถูกอุปการะเข้าครอบครัวใหม่ แล้วเกิดความขัดแย้ง คนมักแสดงออกสองอย่างคือก้าวร้าว ต่อต้าน เรียกร้องความสนใจ ทางบวกคือพยายามพิสูจน์ตัวเองว่าเก่งให้ยอมรับ หรือทดสอบสถานภาพทางลบคือหนีปัญหา ทำตัวเหลวไหล หรือ อีกแนวคือเงียบ ยังไงก็ได้เก็บกด และลูเคียก็เลือกแบบหลังนี้ เพราะลูเคีย ไม่มีความหวัง เมื่อคนเราไม่ได้เชื่อใจใคร เราก็ไม่ได้ไปตั้งความหวังว่าจะมีใครมาเข้าใจตน ไม่ได้มีความหวังว่าตนเองจะเป็นที่ยอมรับหรือไม่ยอมรับ พร้อมกันนั้น ภายใต้การพินอบพิเทาจากคนอื่น แต่ตนเองก็รู้ว่าสถานภาพในบ้านตนเองไม่ได้มีความหมายอะไร ไม่ได้เห็นความสำคัญของบ้านใหม่ เนื่องจากรู้ดีว่าตนเองก็ไม่ได้เป็นที่ยอมรับของที่นั่นจริงๆ ไม่ได้มีค่าอย่างที่ใครๆคิด เพราะงั้นสำหรับลูเคียจึงอะไรยังไงก็ได้

ลูเคียที่หมดความเชื่อมั่น ทว่า ทุกอย่างเปลี่ยนไป กับการปรากฏตัวของท่านไคเอ็น

ตั้งแต่วินาทีแรกที่ท่านไคเอ็น ดุ ลูเคียว่า เวลาแนะนำตัวต่อผู้บังคับบัญชาน่ะ ต้องบอกชื่อมาสิ แล้วขยี้หัว เปิดประตูในใจของลูเคียทันที ลูเคียคิดว่า การต้อนรับแบบคนทั่วไปนี่แหละที่เธอต้องการ การที่ลูเคียได้อยู่ภายใต้การดูแลของท่านไคเอ็นเป็นการสร้างพัฒนาความมั่นคงทางอารมณ์ของลูเคียอีกครั้งหนึ่ง ลูเคียค่อยๆรู้สึกเป็นที่ยอมรับมากขึ้น รู้สึกว่าสังคมนั้นในหน่วย ๑๓ มีที่สำหรับเธอ มีคนที่เธอรักและเคารพตั้งแต่กัปตันอุกิทาเกะ ภรรยาท่านไคเอ็นที่เธอถือเป็นไอดอล มีเพื่อนที่ยอมรับเธอ และที่สำคัญมีท่านไคเอ็นที่สร้างตัวตนของเธอให้กลับมาอีกครั้ง นอกจากนี้ แม้ว่า ในส่วนลึกของจิตใจลูเคียรอคอยที่จะได้รับการยอมรับทั้งในด้านคุณค่าของตน ความสามารถ ความศรัทธา จากครอบครัวเดียวที่เหลืออยู่ คือ ท่านเบียคุยะ แต่เมื่อลูเคียไม่สามารถได้รับความรักและอบอุ่นจากบ้าน ความรู้สึกทั้งหมดจึงหันมาที่หน่วย ๑๓ และท่านไคเอ็น

ดังนั้น จึงไม่น่าแปลกใจเลยว่าทำไมลูเคียจึงยึดติดกับท่านไคเอ็นมากขนาดนี้

ทว่า ความสุขไม่อยู่กับเรานาน เช่นเดียวกับความสุขของลูเคีย (ch133-136) เมื่ออ.คุโบะให้ลูเคียพบกับโศกนาฏกรรมที่จะอยู่ติดตัวเธอตลอดไป ไอดอลของตนเสียชีวิตในหน้าที่ คืนเดียวกัน ตนเองที่ติดตามท่านไคเอ็นและกัปตันออกไป ทำได้เพียงยืนดูคนสำคัญที่สุดในชีวิตขณะนั้นสู้กับปิศาจที่ฆ่าภรรยา กับศึกแห่งศักดิ์ศรี ท่ามกลางสายฝน หัวใจที่เย็นยะเยือก เมื่อท่านไคเอ็นกลายร่างเป็นปิศาจ และมาจบชีวิตด้วยคมดาบของตนเอง ผลกระทบโดยตรงที่เรารับรู้ได้คือ การมีชีวิตของลูเคีย กรอบความคิดเกี่ยวกับตัวตน รวมถึงการเห็นคุณค่าในตนเองของลูเคียสูญเสียไปอีกครั้งโดยสิ้นเชิง

~ Rukia or Orihime ? 1 ~

จริงๆ เขียนเรื่องของลูเคียอยู่ แต่เห็นกระทู้โหวตว่าใครคือนางเอกเรื่องบลีชแล้วอดไม่ได้

ก่อนที่จะตัดสินว่าใครคือนางเอก คงต้องมาทำความเข้าใจกันก่อนว่า การวิเคราะห์ในครั้งนี้ให้นิยามคำว่า “นางเอก” อย่างไร อันที่จริงก็แล้วแต่คนจะให้ความหมาย หากบทนางเอกจะหมายถึง บทหญิงที่ท้ายสุดแล้วได้คู่กับพระเอกก็คงได้ ทว่า ตามพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๕๔๒ “นางเอก หมายถึง ตัวเอกฝ่ายหญิง ในการแสดงละครหรือภาพยนตร์เป็นต้น” ซึ่งตรงกับใน Longman Dictionary ที่ให้ความหมาย “heroine is the woman or girl who is the “main character” in a book, film, play etc" ดังนั้น “นางเอก” ในที่นี้จึงหมายถึง ตัวเอกหญิง ซึ่งอาจจะคู่กับพระเอกในตอนท้ายเรื่องหรือไม่ก็ได้

นอกจากนี้ หากค้นหาจาก wikipedia ว่านิยามให้ใครเป็นนางเอกของบลีช

จากคำจำกัดความที่ทุกคนเห็นพ้องต้องกันว่าอิจิโกะ เป็นพระเอกหรือตัวเอกฝ่ายชายอย่างไม่ต้องสงสัย เราก็สามารถเทียบสถานภาพจากฝ่ายหญิงได้ว่าใครมีสถานภาพเทียบเท่า โดยคำจำกัดความของอิจิโกะคือ
Ichigo Kurosaki黒崎

พระเจ้าจ้าอย่าทิ้งลูกอยู่ในกระทมู้คนเดียวเด่

เริ่ด มากๆเจ้าพ่อ พอดีเราเป็นFCลูเคียซะด้วย

เยอะงะ

อยู่แล้วสิขอรับ เจ้าพ่อ=,.= คำว่าเริ่ดมันสุดยอดจริงๆนะขอรับ

^
^
^
หรอท่าน ไม่รู้เลยนะเนี่ย

ชิโร่รำคาญเลยสินะ
ป.ล. อ่อนอังกฤษเหรอ??

ํYESSSSSSSSSS

เยอะมากกกกกกกกก

ถ้าตัดแล้วสรุปบางส่วนมาให้จะดีมากเลย เพราะปกติไม่ค่อยได้ติดตามบลีชเท่าไหร่ ติดตามแค่ช่วงแรกๆ

ความจริงแล้วชอบโอริฮิเมะนะ (จะโดนFCในนี้รุมตื้บป่ะนี่ เพราะเคยโดนเพื่อนที่เทิดทูนลูเคียเขม่นใส่ ตอนนั้นชั้นแค่บอกว่าชอบฮิเมะเองนะ ไม่ได้ว่าร้ายเจ้ของเธอ ) แล้วก็ไม่ได้ชอบที่ความตู้มหรือความต๊อง แต่ชอบที่ที่มาที่ไปของตัวละครมากกว่า แม้ในช่วงภาคกลางๆ จะหมั่นไส้ในความอ่อนแอทำอะไรไม่ได้ของอิโนะอุเอะบ่อยๆก็ตามที

ตีพิมพ์เปนบทความในหนังสือได้เลยนะนี่ วิเคราะห์ซะละเอียดขนาดนี้ คนเขียนขึ้นมานี่ต้องเป็นแฟนพันธุ์แท้ชัวร์ๆ เก็บครบทุกเม็ดทุกหน่วย

อังกฤษได้เกรดเท่าไหร่อ่ะ

ได้เกรด4แล้วอ่อนยังไงมิทราบ ข้าก็ได้4ว้อยยย!!!!!!