ผลจากการที่ลี่ไปเล่นน้ำตกโดยพละการ คือ...

ตุบๆๆๆๆ
"รอด้วย!!!"

สิ้นเสียงเด็กหนุ่ม(ที่โดนลากมาเล่นด้วย) ที่กำลังวิ่งเตลิด เด็กสาวร่างผอมสูง ที่กำลังวิ่งนำหน้าเด็กหนุ่มคนดังกล่าว ก็ตอบกลับมาว่า...
"ตัวใครตัวมันเซ้!!!"

ปรากฏว่า ทั้งสองกำลังโดนสัตว์ประหลาดเมือกสีดำ(insidious ruin)ไล่ฆ่าอยู่! เด็กหนุ่มพยายามมองซ้าย มองขวา เพื่อหาอะไรที่พอเป็นอาวุทได้ โชคดีที่เขาหันไปเจอโดมิโน้ยักษ์อันหนึ่ง!!! เขาหยิบเอาโดมิโน่ขึ้นมา วิ่งพุ่งไปหาเจ้าเมือก แล้วเอามันไป ฟาดๆๆๆๆๆๆๆ มันจนเละไม่เหลือชิ้นดี! ในขณะที่เด็กสาวกำลังยืนอึ้ง ก็มีตัวเมือกสีดำตัวอื่น โผล่ขึ้นมาจากพื้นมากมาย ทั้งสองเห็นท่าไม่ดีจึงวิ่งต่อไป! วิ่งไปๆๆๆๆ เรื่อยๆ จนมาหยุดอยู่ที่... ที่ ที่ท้องฟ้าเป็นสีเหลือง ฝั่งตรงข้ามที่ทั้งสองยืนอยู่ เป็นโรงงานลอยฟ้า!
"นี่เรากำลังหลงทางอยู่สินะ"

เด็กสาวนามกิลลี่พูด
"ชั้นก็ว่างั้น"

เด็กหนุ่มนาม..(ใครก็ได้) ตอบ กรี๊ดดดด แล้วเราจะกลับไปโต๊ะงานเลี้ยงน้ำชา แล้วกลับบ้านยังไง ใช้ประตูทุกหนทุกแห่งละกัน แอ๊ดดดด เปิดประตูแล้วนะ ทำไมยังกลับไปไม่ได้อีก อ๊ะลืมไป ลี่ไม่มีประตูทุกหนทุกแห่งซักหน่อยToT

เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า...อย่าไปใหนโดยพละการ

ฉันเคยคิดว่ามันจากไปแล้ว... แต่มันไม่
ฉันเคยคิดว่ามันสงบแล้ว... มันไม่จริง
ฉันเคยคิดว่าฉันปลอดภัยแล้ว... เรื่องโกหก
มันหวนคืนมาอีกครั้ง... และรุนแรงกว่าเก่า

... มันคือ ...


" ความบ้า "


♣♠ ตัวละคร ♠♣


- ต้นไม้
- ป็อป
- อลิซ
- กิลลี่
- หนุ่ย
- โน่
- พี่ดอลล์
- เนย
- พีท
- มิน

♣♠ บทที่ 1 ♠♣


"เมื่อไหร่คนอื่นๆจะมาถึงซักที รอนานแล้วนะเนี่ย" ป็อปพูดขึ้นมาด้วยความรำคาญใจ เขามารอคนอื่นๆอยู่เป็นเวลากว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว
"เอาน่าป็อป ใจเย็นๆหน่อย เธอก็รู้นี่นาว่านี่เป็นวันศุกร์ ใครๆเขาก็เพิ่งเลิกเรียนกันน่ะ มีแต่เรานั่นแหละที่โดดเรียน" อลิซพูดออกมาด้วยความสบายใจ เธอกำลังนั่งจิบน้ำชาพลางอ่านหนังสือพิมพ์ไปด้วย ดวงตาสีเขียวของเธอหรี่เล็กลงเมื่อเธอเห็นข้อความหนึ่งในหนังสือพิมพ์ "เฮ้อ... พวกนักข่าวนี่ยังไม่เลิกราวีฉันอีก นี่ก็กี่ปีแล้วนะที่ฉันออกมาจากโรงพยาบาล..." เด็กสาวพยายามจะพูดคำนั้นออกมาแต่ดูเหมือนมันจะติดในลำคอของเธอ
"ก็... น่าจะ 7-8 ปีแล้วมั้งเนี่ย" ต้นไม้ตอบคำถามของอลิซด้วยความใจลอย "แต่ยังไงเธอก็ต้องใจเย็นๆหน่อยนะ เธอก็รู้ว่าเรื่องของเธอมัน-" ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบ กระดาษที่เขากำลังวาดรูปอยู่ก็ปลิวออกไปจากโต๊ะ เขาจึงต้องรีบลุกขึ้นไปตามเก็บมันมา

พวกเขาสามคนนี้เคยอยู่ในโรงพยาบาลบำบัดอาการทางจิตของกรุงลอนดอน พวกเขาล้วนแต่ประสบเหตุการณ์ร้ายๆตั้งแต่เด็กจนจิตใจของพวกเขาได้รับการกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง ยกเว้นก็แต่อลิซคนเดียวเท่านั้นที่เป็นหนักกว่าคนอื่นจนสื่อพากันประโคมข่าวของเธอไปทั่ว
ตอนนี้พวกเขาโตพอที่จะออกจากโรงพยาบาลและมาอยู่ใน รร ปกติกับเด็กคนอื่นๆได้แล้ว พวกเขาได้เจอเพื่อนคนอื่นๆในโรงเรียนและได้นัดกันมาจัดงานเลี้ยงน้ำชากันกลางป่าชายกรุงลอนดอน ระยะเวลายาวนานที่พวกเขาอาศัยอยู่ในโรงพยาบาลทำให้พวกเขามีนิสัยนอกคอกกว่าเด็กคนอื่นๆอยู่สักหน่อยจึงพากันโดดเรียนออกมาเตรียมงานกลางป่าตรงนี้

"มาแล้วๆ!" เสียงของเด็กสาวคนหนึ่งพุ่งทะลุผ่านป่าเข้าสู่หูของพวกเขาทั้งสามคนด้วยความเร็วเกือบเท่าแสง เสียงแหลมๆอย่างนี้จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก "กิลลี่" นั่นเอง
"นี่! เบาๆหน่อยซิ เสียงดังแบบนั้นปลุกคนตายได้เลยนะ!" หญิงสาววัยรุ่นคนหนึ่งอายุประมาณ 17 เอ็ดขึ้นมา เธอชื่อว่า "ดอลล์" และเธอโตที่สุดในกลุ่มนี้ เธอทำงานที่โรงเรียนที่พวกเขาเรียนอยู่ สมัยนั้นคนอายุเท่านั้นก็ต้องหางานทำแล้ว ดอลล์เป็นครูที่ปรึกษาของนักเรียนทั้งหลายแต่เธอก็ออกจะเอ็นดูในเด็กกลุ่มนี้เป็นพิเศษ - อาจจะเป็นเพราะพวกเขาหน้าตาน่ารัก - มีนิสัยที่แตกต่างจากเด็กทั่วไป และอีกส่วนคือเธอสงสารพวกเขาที่มีอดีตอันเลวร้าย ถึงแม้เธอจะเป็นครูแต่อย่างไรก็ตามเธอก็ยังไม่ได้เป็นผู้ใหญ่เต็มตัวเพราะฉะนั้นเธอก็ยังไม่ทำตัวน่าเบื่อเหมือนผู้ใหญ่ใจร้ายหลายๆคนที่บ้านเด็กกำพร้า เธอนี่แหละเป็นคนช่วยหาข้ออ้างให้ทั้งสามคนแอบออกมาจากโรงเรียนด้วย

ดอลล์เดินนำกลุ่มเด็กอายุประมาณ 13 - 15 ที่มีอยู่ 6 คนมายังโต๊ะน้ำชาตัวยาวที่ต้นไม้ ป็อป และอลิซแอบขนมาจากโรงเรียน
"โทษทีนะทั้งสามคน จริงๆโรงเรียนเลิกซักพักหนึ่งแล้วละแต่ตาแองกัส บัมบี้นั่น..." ดอลล์พูดชื่อนั้นออกมาด้วยความรังเกียจราวกับมันเป็นโรคติดต่อ "นั่นแหละ มันใช้ให้พี่ไปทำความสะอาดห้องทำงานของมัน ไม่รู้มันคิดอะไรกับพี่รึเปล่า แม่บ้านก็มีไม่รู้จักเรียก" ดอลล์พูดระบายออกมาด้วยความโมโห
" โห พี่ดอลล์เรียกไอ้ครูใหญ่บัมบี้ว่า "มัน" เลยเหรอ เจ๋งว่ะ!" เด็กชายคนหนึ่งชื่อว่า "โน่" พูดโพล่งออกมา "เฮ้ย ต้นไม้ เอาอาหารอะไรมาบ้างน่ะ!" โน่หันไปพูดกับต้นไม้ด้วยความรวดเร็ว
"แกนี่พูดมากจริงๆเลยนะโน่ อยู่ในห้องเรียนหัดตอบคำถามครูแบบนี้บ้างซิ" มิน หรือมิกุเหน็บแหนม "หาเรื่องเหรอ ยัยต้นหอม!" โน่โวยวายกลับไป "มิกุโว้ย! ไม่ใช่ต้นหอม เดี๋ยวแม่จับเอาต้นหอมซักกิโลยัดปาก!" มินเถียงกลับไปทันที และดูเหมือนทุกคนจะทะเลาะกันอีกยาวจนป็อปเอ็ดตะโรออกมาว่า "พอได้แล้ว! พวกแกนิ มาสายแล้วยังจะทะเลาะกันอีก อาหารที่เอามาจะเน่าหมดแล้วเนี่ย!