นึกถึง รร.เมรี่อิมมาคุเลตคอนแวนต์เหลือเกิน ตอนแรกพวกผมตอนอยู่ม.3นะพวกผมบ่นเสียงเดียวกันว่าอยากจบเร็วๆเหลือเกิน
แต่พอมาถึงวันสุดท้ายนี่พวกผมถึงกับพูดคำนี้ไม่ออกวันจบวันนั้นพวกผู้หญิงน้ำตาซึมร้องไห้กันทุกคน
แต่พวกผมไม่ได้ร้องไห้นะ พวกผมปรอบใจกันว่า พวกผู้ชายวันนี้ไม่ร้องแต่พรุ่งนี้ร้องแน่(พรุ่งนี้รับผลสอบ ไม่ผ่านได้เจอกันอีก20วันแน่
)
พอผมจบมาแล้วผมนึกถึงเมรี่มากเลยนะ อย่าง ห้องเรียนที่พวกเราร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมา เรียนด้วยกัน เกรียนด้วยกัน ลอกข้อสอบด้วยกัน ลอกการบ้านกัน แอบกินมาม่าในห้อง แอบโดดเรียนกันนิดนึง โรงอาหารที่เรากินข้าวเสร็จแล้วไปป่วนกันที่นั่นแอบซื้อขนมไปกินหลังรสบัสให้พวกแม่งรู้ แอบกินกัน3คน แต่ลงท้ายแม่งก้รุ้อยู่ดีเฮ้อออ
นึกถึงวันวานจริงๆนะ วันเวลาช่างผ่านไปเร็วเหลือเกิน พอผมเรียนที่โรงเรียนเสร้จก้มักจะไปเมรี่บางที บางครั้งก้ได้เจอเพื่อนเก่ากันบ้าง
แต่ตลกหน่อยนึงคือพวกผมอะเป็นเด็กแก๊ง(เด็กเลวดีๆนี่เอง) วันๆไม่ทำอะไรหรอกลอกการบ้านเขา โกงข้อสอบ เกรียนครู โดดเรียน เมื่อก่อนผมเป็นเด็กธรรมดาๆ แต่ผมจำไม่ได้ว่าทำไมผมถึงเปลี่ยนตัวเองเป็นเด็กแก๊งไป ทั้งที่เมื่อก่อน อ่านหนังสือที่ห้องสมุด ไม่โกงข้อสอบ เป็นเด็กดี แต่ทำไมตอนม.3 เกรียนห้องอื่น ลอกข้อสอบ เกรียนครู เป็นเด็กเวร
โดดเรียน ตลกดีนะครับวันเวลาที่มีรอยยิ้มพอถึงวันนั้นก้เปลี่ยนเป็นน้ำตา เป็นเด็กดีอยู่เงียบๆ กลายเป็นเด็กแก๊งฟังเพลงเมทัล ร็อค
แต่การที่ผมเปลี่ยนตัวเองมันทำให้มีคนมาแอบชอบผมอยู่อีกต่างหาก เท่าทีี่ผมรู้เลยว่ามีใครแอบชอบผมอยู่มีประมาณ 4คนได้มั้ง มีคนนึงผมดันไปแอบชอบเขาทั้งที่รู้ว่าเขาคงไม่ชอบเราหรอก เพราะเธอเองเป็นคนไม่ถือตัวด้วย คนเลยชอบเยอะ แต่พอเทอม2 ของตอนม.3ครูเขาให้นั่งข้างกันเลยสนิทกันขึ้นมาเรื่อยๆ แล้วคือ ไม่มีวันไหนที่เราไม่ได้คุยกันเลย วันไหนที่ผมไม่ชวนเธอคุยเธอจะชวนคุยตลอด พอช่วงหลังกำลังจะจบละ เริ่มทำท่าทางแปลกๆเหมือนคนรู้สึกเขินๆอะไรบางอย่างจะคุยกันทีไร ก้หน้าแดงทุกที จนกระทั่งวันจบผมไม่ได้ไปนั่งกับเธอ เพราะผมอยากให้คนที่แอบชอบเธอได้นั่งกับเธอมากกว่า แต่เธอก้มางอนใส่ผม เหมือนกับเด็กที่โกรธยังไงยังงั้น แต่ผมก้ไม่ได้สนอะไร จนกระทั่ง หมดเวลาเรียนคาบสุดท้ายของม.3ส่วนใหญ่เขาไปกินเลี้ยงกัน ผมเองก้ไปพอผมจะไปเธอก้มาหาผม และบอกรักผม ว่าแอบชอบมานานแล้ว แต่ผมยังไม่ได้ตอบอะไรเลย เธอก้ไปซะก่อน ตอนนั้นเองที่ผมรู้ว่าผมไปมีใจให้เธอตอนไหน ผมไม่เข้าใจว่าทำไมวันนั้นถึงไม่ตามเธอไป จนวันนี้มาผมก้ไม่ได้บอกความรู้สึกนั้นไปเก็บไว้เพียงแต่ความทรงจำที่เราอยู่ด้วยกันมาตลอด ผมใช้เวลานานมากกว่าจะหายคิดถึงเธอได้ เพราะเราเรียนคนละที่กันจากวันนั้นมาวันนี้เราก้ไม่ได้คุยกันอีกเลย
เฮ้ออออ......นึกถึงจริงๆนะครับ ใน1วัน มาถึงโรงเรียน ไปนั่งกับกลุ่มของผม ขึ้นห้องเรียน เข้าแถว ไปห้องน้ำกันก่อน แอบเข้าห้องเรียน นอนในคาบ พักเที่ยง อยู่กับเพื่อน เข้าห้องช้า ลอกข้อสอบ พัก30นาที เรียนคาบสุดท้าย แอบหนีไปกินมาม่า แล้วกลับมาเรียนซ่อมเสริมเย็นแล้วกลับบ้าน เฮ้ออ
แต่ไงๆก้เหอะผมรุ้สึกเจ็บใจจริงๆหลังจากที่ผมจบมา ผมไปเที่ยวโรงเรียนเก่า ปรากฏว่าพอพวกเราไม่อยู่ทำไมโรงเรียนมันพัฒนาขึ้นเยอะเลยวะ
ให้ตายดิ
พล่ามมาเยอะละขอโทษนะครับ เจอปืนครับ
เข้าได้ทุกคน 
ตั้งกระทู้ใหม่ 
หน้าสมาชิก
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก