บททีี่6

NIGHT 6



แปะ แปะ
น้ำฝนกลุ่มเล็กหยดด้านนอกหน้าต่างห้องของเมรอน

" เมื่อคืนฝนตกอีกแล้วหรอ เจ้าเหมียว " เมรอนมองไปนอกหน้าต่างแล้วบ่นเบาๆ
" ฮ้าวว ง่วงลงไปหาอะไรกินในห้องครัวก่อนดีกว่า "
ตึ่ก

ตึ่ก

ตึ่ก
.

.
" อรุณหวัดจ้า เมรอน " อายูมิยิ้มให้เมื่อเมรอนเข้ามาในห้องครัว
" จ้า ทำอะไรอยู่หรอ หอม~ " เมรอน
" -w- ขัดหม้อ หอมได้ไง "อายูมิมองงงๆ
เพล้งง
" แป่ว แล้วใครทำอะไรหว่า "เมรอน
" ลองไปดูที่ห้องครัวชั้น3ดูสิ " อายูมิ
.

.

.

.

.
แอ๊ด!
" น่ะ นายเป็นใครน่ะ " เมรอนชี้นิ้วสั่นๆไปยังบุคคลที่นั่งอยู่ที่โต๊ะในห้องครัวชั้น3 ในมือมีหนังสือบังหน้าอยู่
" หือ? " คนๆนั้นเงยหน้าจากหนังสือขึ้นมามอง

" อ้าว คุณเมรอนเองหรอ? "
" นายไปรู้จักฉันตอนไหน! "
" อ้าว ก็คุณเองไม่ใช่หรอ "
"..."
" คุณเป็นคนที่... "

.


.


.
" ฉันนั่งมองปลาอยู่ริมตลิ่ง แปลกใจจริงๆปลาไม่กระโดด " มิลล่านพูดแบบเบื่อๆขณะนั่งมองปลาว่ายไปมา
ตุ๊บ เสียงหนึ่งทำให้มิลล่านต้องหันซ้ายหันขวา
" เฮ้อ~ ถึงซักทีนะ " เสียงของบุคคลปริศนาดังขึ้น
" ใครน่ะ! " มิลล่านตะโกนออกมา ก่อนจะเดินไปแหวกพุ่มหญ้ามอง

" เอ๊ะ! มีคนอยู่หรือนี่ เสียงคุ้นๆแหะ "
" นาย! "มิลล่านร้องอยากตกใจ ก็คนๆนั้นน่ะ!เป็น...
" มิลล่านเธอเองหรอ...ยังปลอดภัยสินะ " คนๆนั้นหันมามองยังมิลล่านด้วยสายตาที่อธิบายไม่ถูก

.


.


.
" นายเป็นใคร ออกไปจากห้องฉันนะ! " อลิซตะโกนโวยวายเมื่อเห็นว่ามีบุคคลแปลกหน้ามานั่งอยู่ในห้องของเธอ
ฉึก~ ลูกดอกอันหนึ่งจากมืออลิซพุ่งไปที่ใกล้กับบุคคลปริศนาคนนั้น
" จำฉันไม่ได้รึไงอลิซ ช่วงนี้เธอซาดิสม์ชะมัดเลย "

" ไม่รู้จักว้อยยย! ออกไป๊! "อลิซปาลูกดอกในมือต่อไป
ฉึก ฉึก ฉึก!
" เอ๋..นายนั่นหายไปไหนแล้ว " อลิซลืมตามองแล้วพูดงงๆเมื่อคนที่เธอไล่เมื่อกี้หายไป
" วางลงเถอะน่า ไอ้นั่นมันอันตราย " เสียงนึงดังข้างหลังของอลิซ ทำให้เธอตกใจจนปล่อยลูกดอกทั้งหมดลงพื้น
ตุ๊บ!
" นายเป็นใคร ต้องการอะไร หรือนายเป็นพ่อมด! "
" บ๊องน่า จำฉันไม่ได้รึไงอลิซ " คนๆนั้นจับที่หน้าของเธอก่อนจะดึงแก้มทั้งสองเบาๆ
" กรี๊ดดด เจ็บนะเฟ้ย >< " อลิซดิ้นไปมา
" มองฉันดีๆ จำได้ไหมฉันคือใคร "
" นาย..คือ.. " อลิซ
.


.


.
" ล้างหม้อเสร็จแล้ว ไชโย้~ " อายูมิตะโกนก่อนจะโยนตะหลิวขึ้นฟ้า
โป๊กกก+
" โอ๊ย! "
" อ๊าก เจ็บๆๆ อ๊ะ อ้าว... ไม่ได้โดนหัวฉันนี่นา แล้วโดนใครกัน "อายูมิหันซ้ายหันขวามองหาที่มาของเสียง
" ปามาได้ เจ็บนะเฟ้ย! "
" เฮ้ย!นายเป็นใคร ออกไปน้า~ " อายูมิเอาเทียนขึ้นมาจุดเตรียมปาใส่(?)
" ฉันเป็นใครไม่สำคัญ แต่ที่สำคัญไอ้นั่นมันอันตรายนะ "
ฟู่... เทียนถูกดับด้วยนิ้วของคนๆนั้น

" ไอ้บ้า นายเป็นคร้ายยย! ออกไปนะเฟ้ย "
" รอแปปๆ เซ็ทผมแปปนึง "
" - -* "
" จำไม่ได้จริงๆหรอว่าฉันเป็นใคร "
" ถ้ารู้จะถามหรอ แต่...คุ้นๆแฮะ " อายูมิทำหน้าครุ่นคิด
" เดี๋ยวเธอก็รู้ เพราะฉันคือ....โอ้ย! "
เสียงสุดท้ายเงียบไป เพราะอายูมิเอาส้อมจิ้มตาคนๆนั้น

.



.



.
" เฮ้อ~ เช้าแล้วแต่ปราสาทส่วนนี้ยังมืดเสมอเลยนะ " Jackii ถอนหายใจก่อนนั่งลงที่ชิงช้าเล็กๆที่เงียบสงบข้างปราสาท
" นั่งด้วยนะ "
" เชิญจ้ะ เฮ้อ~ "

" ... "
" เอ๋ เดี๋ยวนะ "
" ... "
" เฮ้ย! นายเป็นใครน่ะ "
" ห่ะๆ ลืมผมแล้วหรือครับ "
" ฉันรู้จักนายนะ "
" นายคือ... "
" ชู่ววว คิดแล้วว่าคุณต้องจำได้.. ก็คุณกับผมน่ะ เป็น.."

.



.



.

แกร่ก แกร่ก~
" หึ! " สึกุมิยิ้มที่มุมปากเบาๆ
แกร่ก!
" เรียบร้อย! เจาะระบบเว็บการ์ตูนได้แล้ว Yes! "
" งี่เง่าจริงป้า "
" ใครป้าแกยะ! แล้วนายเป็นใคร! "
" ก็มีคนเดียวที่เป็นป้า เอ๊ะ!หรือเป็นยายล่ะ "
" กรี๊ดดดด แกต๊ายยย! "

" หยุดนะป้า ไม่งั้นผมจะประกาศให้ทั่วว่าป้าทำมิดีมิร้ายผม แล้วประกาศเรื่องป้าเจาะระบบเว็บการ์ตูนเพื่อออ่านฟรีด้วย - -; "
" แล้วนายต้องการอะไร! " สึกุมิพยายามข่มเสียงให้ปกติ
" ผมมาตามหาใครคนหนึ่ง... "
" ก็รีบไปหาเซ่! "
" คนๆนั้นชื่อ... "
" แล้วมาบอกฉันทำไมเล่า ไปเซ่! "
" ก็คนๆนั้นน่ะ..ชื่อสึกุมิไง "
" เอ๋...นาย อย่าบอกนะว่า... "

.



.



.

" หาวว หิวชะมัดเลยง่า =w+ " ฟินเล่พยายามลืมตาหลังจากแสงส่องหน้าเธอเป็นระยะๆ
" ตื่นๆ เดี๋ยวไปโรงเรียนไม่ทันนะฟินเล่ "
" ชั้นเรียนจบแล้ว อย่าทำตัวเหมือนนายนั่นจะได้ไหม "
" บ้ะ! เธอยังจำฉันได้สินะ "
" อ้อ นายเองเรอะ โดนพ่อมดจับไปเป็นไงมั่ง.. "
" :) "
" เฮ้ยนาย! " ฟินเล่สปริงตัวขึ้นมามองคนตรงหน้าให้ชัดๆ
" คิดถึงล่ะสิ "
" ว้าย!ออกมไปนะ จะมานอนอะไรบนเตียงช้านนน! "

" ขอสักพักนะ ไม่ได้เจอกันตั้งนาน "
" ไม่ให้ ออกไปน้าา~ "
" แค่นอนพักซักหน่อย เดินทางมาหามันลำบากนะ ตั้งไกลออก "
" ไม่! "
" นะ "
" ไม่ ยังไงก็ไม่... "
" น่านะ.♥ "
" แต่... "
" ขอแปปเดียวน่านะ "
" กะ ก็ "
" ☺ "
" ก็ได้ๆ "
" น่ารักที่สุด มาให้หอมทีนึงมะ! "
" ไมอ๊าวว! "
" ฟินเล่อ้ะ อย่าลืมสิว่าเราเป็น.... "
.



.



.


.
" คุุณเป็นคนที่สาปผมไม่ใช่หรอเมรอน...คุณพ่อมด "
" นายพูดอะไรน่ะ "
" อย่านึกว่าฉันไม่รู้ แสดงตัวมาซะเถอะ "
" ... "
" .... "
" รู้จนได้! "
" ในที่สุดก็ยอมเผยตัวแล้วสินะ "
" แล้วไง ปราสาทนี้กว้างมากนะ นายจะประกาศยังไงล่ะ "
" นั่นสินะ ผมมาคนเดียวด้วยสิ แต่.. "
" ค่อยคิดหลังจากนายตายก็แล้วกัน! "
ฟิ้วว
จู่ๆก็มีเชือกขนกาสีดำพันธะนาการเมรอนไว้ ก่อนที่เธอจะใช้มีดแทงไปที่ชายคนนั้น
" หมดเวลาแล้วคุณเมรอน "
" คุณเม ฉันไม่คิดว่าคุณจะเป็น... "
" ผมเรียกคุณP กับ คุณSM ไว้รอนะ "
" นั่นยัยคนทรยศน่ะหรอ P...เรียบง่ายไม่สมกับเธอเมื่อก่อนนะ "
" หุบปากไปซะ! " Pตวาด ก่อนจะกัดปากตัวเองจนห้อเลือด
" เธอไม่ใช่ราชินีต่อไปแล้ว เรื่องอะไรฉันจะต้องเชื่อฟังเธอต่อล่ะ "
" สั่งเสียเสร็จแล้วก็ได้เวลาไปสู่สุขคติแล้วล่ะ "
" แล้วเจอกันชาติหน้านะ "
" สวดส่งวิณญาณ... "
วาบบบ
เกิดแสงสีแดงสว่างวาบก่อนทีจะทิ้งไว้เพียงรอยเลือดกับอัญมณีสีเขียวอมแดง

สรุป
ผู้ถูกกำจัด: เมรอน
---------------------------------------------------------------
=///= ตอนนี้กุ๊กกิ๊กชะมัด