ทำไมตัวอย่างถึงมีแต่ความทุกข์

เพราะเอามาจากนิยายเรื่องเดียวกันค่ะ ธีมส่วนใหญ่มีแต่ความทุกข์

ภาพประกอบ และคำบรรยานของตัวละคร (มีมโนใส่ไปด้วยนิดหน่อย 555+)

มาจากนิยายเรื่อง บันทึกจอมโจรแห่งสุสาน (盜墓筆記)

ขอบคุณผู้เขียนนิยายและผู้แปลนิยายเวอร์ชั่นภาษาไทย คุณเบียร์ anurakbeer

Oliver & Harry

23 & 20

ได้รับแรงบันดาลใจมาจาก เพลงคุณและคุณเท่านั้น

A v a n & C h r i s t i n


22 & 21










ทุกคนเคยอ่านนิทานเรื่องนี้มั้ย? 'เรื่องเล่าจากต้นไม้' อาจจะไม่แฮะ งั้นผมจะเล่าให้ฟังคร่าวๆนะ



นานมาแล้ว มีต้นแอปเปิ้ลใหญ่อยู่ต้นนึง

และก็มีเด็กผู้ชายตัวเล็กๆ คนนึง ชอบเข้ามาอยู่ใกล้ๆ และเล่นรอบๆ ต้นไม้นี้

ทุกๆวันเขาปีนขึ้นไปบนยอดของต้นไม้ แล้วก็กินผลแอปเปิ้ล จากนั้นก็นอนหลับไปภายใต้ร่มเงาของต้นแอปเปิ้ล

เขารักต้นไม้ และต้นไม้ก็รักเขา



ตอนเด็กๆ พี่เชอร์รีนที่เป็นพี่เลี้ยงของเราทั้งสองคนชอบเล่าเรื่องนี้ให้ฟังอยู่บ่อยๆ ทำให้เราชอบเรื่องนี้มาก ผมและคริสตินมักจะเถียงกัน

เสมอว่าใครจะเป็นต้นไม้ ใครจะเป็นเด็กผู้ชาย ใช่แล้ว ทั้งผมและเขาล้วนอยากเป็นเด็กผู้ชาย เพราะไม่ว่าเกิดเรื่องอะไรแค่ไหน ก็ยังไมีต้นไม้เป็น

ที่พึ่งเสมอ แต่เมื่อเวลาผ่านไป ทำให้เรารู้ว่า ถ้าเราทั้งสองคนนั้นอยากเป็นเด็กผู้ชายคนนั้นกันทั้งคู่ แล้วใครจะเป็นต้นไม้ล่ะ ? แล้วพวกเราจะพึ่ง

ใครล่ะ ? นั่นทำให้เราทั้งสองคนเลิกแย่งกันเป็นเด็กผู้ชาย และผลัดกันทำหน้าที่ของต้นไม้ นั่นคือไม่ว่าอืกฝ่ายจะสุขหรือทุกข์

เราก็จะอยู่เคียงข้างกันเสมอ และจะเป็นต้นไม้ของกันและกันอย่างนี้ตลอดไป











ずっとあなたのそばにいるよ

ฉันจะอยู่เคียงข้างเธอตลอดไป



何時も一緒にいてくれて有難う

ขอบคุณที่อยู่เคียงข้างกันเสมอ





ได้แรงบันดาลใจมาจากนิทาน 'เรื่องเล่าจากต้นไม้' ค่ะ

Richard (21) .......................... Michael (18)

เมื่อนานมาแล้ว มีเรื่องกล่าวขานกันมาว่า

ในแคว้นทางเหนือแห่งหนึ่งของประเทศจีน มีการนับถือเทพเจ้าแห่งหยินและหยาง

แคว้นนั้นมีความเชื่อว่าในทุกๆพันปี จะมีฝาแฝดคู่หนึ่งที่เป็นตัวแทนของเทพทั้งสองลงมาจุติ



จุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมดเกิดขึ้นเมื่อมีหญิงสาวคนหนึ่งได้ให้กำเนิดฝาแฝดคู่หนึ่ง

ฝาแฝดคู่นั้นถูกพรากออกจากอกผู้เป็นแม่และที่น่าเศร้ากว่านั้นคือต้องถูกพลัดพรากออกจากกันตั้งแต่ยังเป็นทารก



แฝดคนพี่มีนาม ไป๋ชุน ถูกแต่งตั้งให้เป็นเทพแห่งหยางมีพลังในการหยั่งรู้อดีต

ส่วนแฝดน้องนาม เยว่เทียน ถูกแต่งตั้งให้เป็นเทพแห่งหยิน มีพลังการหยั่งรู้อนาคต

เด็กทั้งสองถูกเลี้ยงดูจนเติบใหญ่ในศาลเจ้าเดียวกันแต่ถูกกีดกันไม่ให้ได้พบกัน

แต่ด้วยพลังหยั่งรู้อดีตของไป๋ชุน เขาเลยได้รู้ว่า ที่จริงแล้วตัวเองเป็นพี่น้องฝาแฝดกับเย่วเทียน

และในแต่ละชาติก็เคยเป็นพี่น้องที่รักกันมาตลอด แต่ทุกๆชาติตัวเองต้องตายด้วยน้ำมือของน้องชาย


"มันเป็นโชคชะตาที่ทำให้ข้า ต้องตายด้วยน้ำมือของเจ้า แต่ครั้งนี้ข้าขอลิขิตมันด้วยตัวเอง"


เทพหยางพยายามทำตัวไม่ดีกับเทพหยินเพราะเป็นการทำให้น้องชายคนเดียวที่ตัวเองรัก

สามารถที่จะลืมเขาได้เมื่อวันที่เขาต้องจากไป


ส่วนเย่วเทียนด้วยพลังแห่งการหยั่งรู้อนาคตนั้น ทำให้เขาเห็นตัวเองนอนจมกองเลือดโดยถูกเทพหยางสังหาร

"คนที่จะต้องตายไม่ใช่ข้าแต่เป็นท่าน!!"

แต่..นั้นเป็นเรื่องที่น่าเศร้า เมื่ออนาคตที่เทพหยินเห็นนั้นทั้งหมดถูกบิดเบือนด้วยพลังปีศาจในตัวมาตลอด

จนวันหนึ่ง ...

เมื่อสบโอกาสเยว่เทียนได้แอบเข้าไปในเขตของหยาง

ไป๋ชุนรู้ว่าเยว่เทียนได้แอบเข้ามาในเขตของตัวเองและรู้ถึงจุดประสงค์ของเยว่เทียน แต่ไป๋ชุนก็ปล่อยให้เข้ามา

เมื่อเยว่เทียนเข้ามาได้สำเร็จก็ได้พบว่าไป๋ชุนนั้นกำลังรอตนอยู่ จึงเดินเข้าไปหาภายในตำหนัก

นั้นเป็นครั้งแรกที่ทั้งสองคนได้พบหน้ากันจริงๆ ในขณะนั้นเองไป๋ชุนก็กล่าวขึ้นมาว่า


“ข้าไป๋ชุน”


“ข้าเยว่เทียน ยินดีที่ได้รู้จักและวันนี้ เยว่เทียนจะมาฆ่าท่าน”


เยว่เทียนฉีกยิ้มหวานก่อนจะรวมพลังหยินให้เป็นกระบี่แล้วชี้ไปท่านไป๋ชุน

“เยว่เทียน ก่อนที่เจ้าจะฆ่าข้า ข้าอยากบอกอะไรเจ้าสักหน่อย”

“ในเมื่ออีกไม่นานเจ้าก็จะตายแล้ว มีเรื่องอะไรจะพูดก็พูดมาซะ”

“ความจริงแล้วข้าไม่ได้หวังให้เจ้าเชื่อข้า และข้าเองก็ไม่อยากจะเชื่อแต่มันเป็นเรื่องที่ข้าเห็นมันมาตั้งแต่เด็ก”

“………”

“เยว่เทียน … ความจริงแล้วเราทั้งสองเป็นพี่น้องกัน”

“หึ เจ้าล้อข้าเล่นหรอ คิดว่าข้าจะเชื่อคำพูดของชายที่คิดจะฆ่าข้างั้นหรอ?!”

ทุกอย่างเป็นดังที่ไป๋ชุนคิดไว้ ไม่ว่ายังไงเยว่เทียนก็คงไม่เชื่ออยู่ดี
ถ้าจะปล่อยให้น้องชายตัวเองทำเหมือนทุกๆชาติที่ผ่านมาอีกก็คงไม่ดีแน่ ไป๋ชุนเลยทำตามแผนที่ตัวเองตั้งไว้ ….

"หากต้องปล่อยให้เจ้าต้องทุกข์ใจเพราะข้าเหมือนกับชาติแล้วๆมาจนดวงจิตเจ้าถูกมารร้ายสิงแล้วล่ะก็.."

“………”

"ครั้งนี้ข้าก็ขอตัดสินใจยุติเรื่องราวเหล่านี้ด้วยตัวเอง"



ไป๋ชุนใช้กระบี่ที่หลอมจากพลังหยางแทงเข้าไปที่กล่องดวงใจของตัวเอง

เยว่เทียนตกใจกับการกระทำของไป๋ชุนมาก แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งจากกระแสพลังหยั่งรู้อดีตที่ไหลเข้ามาอย่างไม่หยุด

ทำให้ตนเห็นเรื่องราวทั้งหมด ทั้งเรื่องที่เป็นพี่น้องกัน เรื่องของชาติก่อนๆว่าตัวเองเป็นคนฆ่าไป๋ชุนและเรื่องทุกอย่างที่ไป๋ชุนนั้นทำเพื่อตัวเอง


เยว่เทียนค่อยๆเดินเข้าไปประคองร่างของคนเป็นพี่ที่เต็มไปด้วยโลหิตสีแดง ใบหน้าอันงดงามเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

"ทำไมท่านถึงได้ตัดสินใจแบบนี้ ทำไมท่านไม่ปล่อยให้ข้าฆ่าท่าน ให้ข้าทุกข์ทรมานไปจนตายเพราะได้สังหารพี่ชายเพียงคนเดียวของข้า”

ไป๋ชุนรู้สึกเจ็บไปหมดทั้งตัว สติของเขาเริ่มที่จะเลือนราง มือของเขาค่อนๆยกขึ้นไปเช็กคราบน้ำตาของเยว่เทียน

“เยว่เทียน ... หาก…สวรรค์... ยังคง…. เมตตา… เราทั้งสอง.... เกิดชาติหน้า…ขอให้ข้า...ได้เป็น…พี่น้องกับเจ้าอีก ......"

มือของไป๋ชุนที่กำลังเช็ดน้ำตาให้เยว่เทียนตกลงไปอย่างไร้เรี่ยวแรง เยว่เทียนเขย่าร่างของพี่ชายตนครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ก็ไร้ซึ่งเสียงตอบรับ

"ท่านพี่...ข้าไม่อาจใช้ชีวิตได้ต่อไป....ในเมื่อตอนนี้ ...ข้าไม่เหลือเหตุผลที่ต้องมีชีวิตอยู่แล้ว .... "

เยว่เทียนรู้สึกเสียใจจนใจจะขาด สมองของเขาเริ่มไร้สติ เขาหยิบกระบี่ของไป๋ชุนขึ้นมาและแทงเข้าไปยังหัวใจของตัวเขาเอง

"ชิน เสร็จยัง ? ชักช้าจริงๆ เดียวข้าก็กลับก่อนหรอก"

"ข้ามาแล้วๆ"

"เมื่อกี้เจ้าขออะไรกับท่านเทพ ทำไมนานจัง"

"ไม่บอก!!"

"เด็กนี่ เดี๋ยวนี้ปีกกล้าขาแข็งนะเรา บอกมาเดี๋ยวนี้!!"

"อะๆๆ ก็ได้ๆ เมื่อกี้ข้าขอว่า ... ให้ข้ากับท่านพี่เกิดเป็นพี่น้องกันทุกๆชาติเล้ย!!"

"หึ ......แค่ชาตินี้ข้าก็เบื่อเจ้าเต็มทนแล้ว"

"ท่านพี่ใจร้าย ~ ท่านพี่ .."

"อะไร ?"

"ข้าดีใจนะ ที่ได้เกิดเป็นน้องชายพี่ ^ - ^"

"ข้าก็เหมือนกัน"

"รีบๆเดินกันเถอะ เดี๋ยวมันจะมืดค่ำซะก่อน"

"ครับ ท่านพี่"

นิรันดร & ภาคิน

                         เสียสละ                   

แวะมาลงคะแนนให้ทุกคนค่ะ
ยอดเยี่ยมทุกคนเลย